Serwis Grafologiczny - Grafolog, Psychografolog, Ekspertyzy grafologiczne, Grafologia, Psychografologia, Serwis Grafologiczny, Badanie pisma ręcznego, Weryfikacja podpisów.

GRAFOLOGIA jest nade wszystko nauką polityczną, ułatwia wszakże poznawanie osób nieznanych. Jakiż to potężny oręż wkłada w dłonie rządzących, umożliwiając im badanie i poznawanie ludzi na odległość!

Aleksander Dumas

(1873 r. – fragmenty z listu do Michon'a

XIX wiecznego badacza pisma ręcznego)

Serwis Grafologiczny

Grafologia:

Tytułem wstepu kilka zdań o grafologii.

GRAFOLOGIA

Współczesna grafologia jest dziedziną wiedzy (nauki) obejmująca swym zasięgiem całokształt zagadnień związanych z pismem ręcznym jako czynnością wykonywaną przez człowieka (jej genezą, przebiegiem i skutkiem) oraz z wytworami tej czynności.

Współczesne badania pisma ręcznego (grafologiczne) skupiają się wokół dwóch podstawowych zagadnień:

1. Graficznej ekspertyzy pisma ręcznego (określanej też mianem identyfikacji pisma).

2. Psychografologicznej analizy pisma ręcznego.

PSYCHOGRAFOLOGIA

Psychografologia będąca działem grafologii, jest dziedziną nauki zajmującą się opisywaniem cech osobowości człowieka na podstawie próbki (cech) pisma ręcznego (np. list, notatka służbowa, zaadresowana koperta, a nawet sam podpis).

Jest też jednym z testów projekcyjnych. Jako taki opiera się na analizie aktywności osoby badanej w pewnej dziedzinie. W tym wypadku jest to pismo odręczne.

Każda osoba ma swój własny i niepowtarzalny charakter pisma, na który składają się pewne indywidualne wyróżniające go cechy graficzne. To te właśnie cechy stanowią podstawę analizy grafologicznej (zarówno w zakresie identyfikacji pisma jak i badań psychografologicznych).

GRAFICZNA EKSPERTYZA PISMA RĘCZNEGO

(identyfikacja pisma)

Są to badania mające na celu ustalenie, czy dane rękopisy pochodzą od określonej osoby.

W połączeniu z badaniami pisma maszynowego i druków wchodzi ona w zakres ekspertyzy dokumentów mającej duże znaczenie w kryminalistyce.

Podstawą graficznej ekspertyzy pisma jest fakt, że pismo ręczne każdego człowieka ma pewne indywidualne cechy, które nigdy nie ulegają zmianie.

Graficzna ekspertyza pisma dotyczy formalnych cech graficznych pisma (m.in. stosunków wielkościowych między elementami pisma) i właściwości językowych (tzw. analiza lingwistyczna - badanie m.in. ortografii, interpunkcji, stylistyki).

PSYCHOGRAFOLOGICZNA ANALIZA PISMA RĘCZNEGO

Badania prowadzone w tej dziedzinie zmierzają do ustalenia, zakresu związków istniejących pomiędzy cechami osobowości człowieka a cechami (elementami grafizmu) jego pisma.

Ich przedmiotem jest np. określenie czy i w jaki sposób obraz pisma zmienia się wraz ze zmianami stanu psychicznego, wieku, płci, czy cech osobowości (charakteru) człowieka.

Wyniki tych badań są wykorzystywane w praktyce m.in. w takich dziedzinach, jak psychologia czy kryminalistyka, a ostatnio również do określania predyspozycji zawodowych i to zarówno przy wyborze kierunku kształcenia (zawodu) jak i przy selekcji kandydatów do pracy na określonym stanowisku.

GRIFONAŻE

Najnowszym nurtem tej dziedziny jest badanie cech osobowości człowieka oraz opisywanie jego stanu psychicznego na podstawie spontanicznie wykonywanych grafik i rysunków, określanych mianem "twórczości konferencyjnej".

GRAFOMETRIA

Grafometria to stosunkowo najmłodszy nurt grafologii. Dzięki zastosowaniu precyzyjnego pomiaru badanie zyskuje wiarygodność naukową.

W analizie wykorzystują 22 parametry graficzne, zgrupowane w cztery główne skale (cechy formy pisma, cechy pionowe, właściwości poziome, cechy głębi). Nie wszystkie cechy są mierzalne.

SPIN Doktor

Serwis o pracy SPIN Doktor'a.

Grafologia:

Historia grafologii.

Czym jest i na czym opiera się psychografologia?

Psychografologia będąca działem grafologii jest metodą analizy osobowości człowieka na podstawie jego pisma odręcznego.

Jest też jednym z testów projekcyjnych. Jako taki opiera się na analizie aktywności osoby badanej w pewnej dziedzinie. W tym wypadku jest to pismo odręczne.

Powstanie i rozwój grafologii na świecie

Początki grafologii sięgają prawdopodobnie ok. 2 000 lat przed naszą erą. Pierwsze wzmianki na temat badania pisma pochodzą z Chin i południowych Indii. Z czasów nieco nam bliższych pismem zajmował się Arystoteles i Konfucjusz. Ale dopiero w 1622 r. ukazała się pierwsza pozycja dotycząca badania pisma. Jej autorem był, Włoch Camillo Baldi. Jednakże dopiero w XIX wieku grafologia zaczęła rozwijać się jako nauka.

Obecnie rozwój grafologii jest dużo szybszy z uwagi na rozwój psychologii, metod statystycznych oraz ułatwioną wymianę poglądów, której mam nadzieję że służyć będzie również nasza witryna internetowa.

Po raz pierwszy pojęcie grafologii wprowadził francuski badacz, Michon (1806-1881). Wydane przez niego Systeme de graphologie (1875) jest uznawane powszechnie za przełomowe dla tej metody badania cech osobowości człowieka. Wynikiem wielu lat skrupulatnych badań był katalog cech oraz podstawowe zasady analizy pisma. Nie udało mu się uniknąć pewnych błędów w sztuce i metodologicznych uchybień. Klasyfikacja cech pisma okazała się do praktycznych zastosowań zbyt formalna i abstrakcyjna. Wiele z jego analiz nie miało podstaw innych niż intuicyjne. Ale pomimo tego jego zasługi w tworzeniu grafologii są niepodważalne.

Metoda zaproponowana przez Michona zyskała popularność z powodu swojej łatwości. Analizie podlegały pojedyncze cechy i na ich podstawie wnioskowano o cechach charakteru badanego.

System stworzony przez Michona udoskonalił Crepieux-Jamin (1859-1941). Głównymi jego zasługami jest stworzenie na bazie psychologii ekspresji teoretycznych podstaw analizy pisma oraz pogląd, że cechy należy interpretować nie pojedynczo ale pewnymi wiązkami. Do każdej z cech pisma przypisane były różne możliwe interpretacje a ich wybór zdeterminowany był współwystępowaniem innych cech. Ważnymi elementami teorii Crepieux-Jamina jest również opracowanie fundamentalnych zasad regulujących analizę grafologiczną (przede wszystkim-konieczność zebrania jak największej próbki pisma badanej osoby i nie wyciąganie pochopnych wniosków na podstawie niepowtarzających się elementów).

Crepieux-Jamin przeprowadził wiele badań empirycznych na potwierdzenie swoich tez. Wyniki jego prac są obecnie podstawą współczesnej grafologii francuskiej.

Nurt reprezentowany przez tych badaczy jest określany jako tzw. nurt analityczny. Z inicjatywy Crepieux-Jamina powstał we Francji Societé Francais de Graphologie.

Natomiast podstawową koncepcją szwajcarskiej szkoły grafologicznej była koncepcja Pulvera oparta na psychoanalitycznym symbolizmie przestrzeni. Najważniejsze w niej było założenie, że pismo człowieka to nieświadoma projekcja jego konstrukcji fizycznej i psychicznej. Analizy pisma dokonuje się na podstawie przestrzeni, jaką zajmuje.

W obrębie pisma wyróżnia się trzy strefy:

górną, czyli nadlinijną;

górne elementy liter takich jak 't', 'd', 'h';

środkową, czyli tzw. dukt

obejmującą znaki śródlinijne 'a', 'o', 'e';

dolną, czyli podlinijną

elementy podlinijne liter, np. 'p', 'j'.

Interpretacja tych sfer opiera się na koncepcji S. Freuda trójwarstwowej struktury osobowości:

sfera górna symbolizuje świadomość ponadindywidualną (superego). Jest to sfera intelektu i idealizmu;

sfera środkowa odpowiada za świadomość, doświadczenie 'ja' (ego);

sfera dolna odpowiada za podświadomość (id) czyli instynkty i najniższe potrzeby.

Kierunek interpretacji jest wyznaczany przez proporcje wielkości pomiędzy sferami.

Analiza przestrzeni w koncepcji Pulvera to również drobiazgowe pomiary marginesów, ich kształt i wielkość, umiejscowienie odcinków początkowych i końcowych kreślenia liter. Pod uwagę brane jest również nachylenie pisma, które w myśl tej koncepcji odpowiada za dymensję ekstrawersja-introwersja.

Występuje silne powiązanie nurtu psychoanalitycznego w grafologii z innymi technikami rysunkowymi (drzewo czy rysunek rodziny wg. Cormana).

Należy jednak pamiętać, że symbolizm przestrzeni odnosi się tylko do cywilizacji europejskich i w żadnym razie nie może dotyczyć kultur np. orientalnych.

Subiektywizm koncepcji Pulvera stwarza niebezpieczeństwo projekcji osobowości badacza na analizę.

Na przełomie wieków powstało w Niemczech - Niemieckie Towarzystwo Grafologiczne (Deutsche Graphologische Gesellschaft) założone przez Busse, Meyer'a i Klages'a. W 1917 r. ukazała się książka pt. Pismo odręczne a charakter napisana przez ostatniego z nich. Koncepcja zawarta w niej jest połączeniem dotychczasowych doświadczeń grafologicznych i założeń psychologii poznawczej i psychologii poznania. Zasadniczą rolę odgrywa u Klagesa intuicja. Kluczowym pojęciem dla jego koncepcji jest formniveau. Oznacza ono równowagę (lub jej brak) pomiędzy duszą a umysłem. Poziom formniveau oznacza się na pięciostopniowej skali, gdzie 1 oznacza oryginalność a 5 banalność i mechanicyzm. Oszacowanie tego poziomu sprowadza się generalnie do oceny rytmu, zdolności graficznej, stosunku pomiędzy proporcją a rytmem. Nie należy jednak rozumieć tego w ten sposób, że to co harmonijne oznacza wysoki poziom formniveau. Pismo kaligraficzne jest interpretowane przez Klagesa i następców jako banalne i pozbawione formy witalnej.

Koncepcja Klagesa jest krytykowana za nadmierny intuicjonizm jednak pomimo to jest wiodąca w niemieckiej grafologii.

Duży wpływ na niemiecką szkołę analizy pisma miały prace Pophala. Koncentrowały się na zagadnieniach współzależności pomiędzy grafizmem a fizjologią i funkcjonowaniem układu nerwowego. W procesie dojrzewania czynność pisania ulega automatyzacji i kontrolę nad nią przejmuje rdzeń mózgowy.

Pophal wyróżnia cztery typy pisma:

pallidarne (nieskoordynowane, niezahamowane),

striatne (zahamowane, usztywnione),

kortykalne (rytmiczne, regularne, dominuje aspekt formalny),

subkortykalne (dobrze wyważone).

Nazwy pochodzą od dwóch ośrodków w rdzeniu mózgowym, które wg Pophala kierują procesem pisania - pallidum i stratum.

Ważne miejsce w grafologii niemieckiej należy się również Heissowi (1903-1971) i Knoblochowi.

Pierwszy z nich, profesor psychologii i filozofii, rozróżniał trzy rodzaje rytmu - ruchu (określa intensywność i witalność zachowania), przestrzeni (adaptacja do otaczającego świata) i formy (czyli specyfika jednostki).

Drugi z nich dużo uwagi poświęcał w swoich pracach witalności i aspektowi temperamentalnemu.

W grafologii niemieckiej rozwinęła się także szkoła grafometryczna. Wiodącymi postaciami tego nurtu są Mueller i Enskat. Opracowali szczegółową skalę do pomiaru zmiennych, m.in. poziom napięcia, rytm, stopień oryginalności i homogeniczność.

Obecnie grafologia niemiecka jest jedną z najlepiej rozwiniętych na świecie.

Według koncepcji jednego z najwybitniejszym grafologów włoskich Morettiego (1877-1963) - wysoka wartość diagnostyczna analizy grafologicznej wynika z natury gestów, z których jednym jest właśnie pismo. W gestach człowiek ujawnia się najbardziej nieświadomie.

Moretti wyróżniał w piśmie znaki istotne, zmienne i przypadkowe. Mogą one pozostawać w różnych relacjach względem siebie. Znaki i ich kombinacje odnoszą się do trzech fundamentalnych aspektów: naciskowości (odzwierciedlającej obraz morfopsychologiczny), gestu graficznego (jako wyrazu indywidualności człowieka) oraz gestu przemijającego (mówiącego o cechach najbardziej indywidualnych a jednocześnie w najwyższym stopniu zautomatyzowanych).

Moretii analizował również zależności: pismo a problemy somatyczne, pismo a neuropatologia a także problematyka autentyczności grafizmu. Moretii opracował własną koncepcję temperamentów-uległy, odporny, agresywny i oczekujący. Każdy z tych typów posiada w koncepcji Morettiego specjalną charakterystykę graficzną.

Grafometria

Grafometria to stosunkowo najmłodszy nurt grafologii. Dzięki zastosowaniu precyzyjnego pomiaru badanie zyskuje wiarygodność naukową.

Wiodącą postacią w zakresie geometrii jest Stein-Lewinson. Uczennica Klagesa, kontynuowała swoją pracę w Stanach Zjednoczonych. Wraz z Zubinem Stein-Lewinsonem opracowała metodę oceny dynamicznego charakteru pisma. W analizie wykorzystują 22 parametry graficzne, zgrupowane w cztery główne skale (cechy formy pisma, cechy pionowe, właściwości poziome, cechy głębi). Nie wszystkie cechy są mierzalne.

Podstawowe dla analizy jest założenie o istnieniu kontinuum, na którego przeciwstawnych biegunach znajdują się napięcie i rozluźnienie. Każda cecha znajduje się na tym kontinuum i w zależności od miejsca, w którym się znajduje przybiera różne znaczenie. Idea zastosowana w tej metodzie opiera się na teorii równowagi homeostatycznej. Pismo odzwierciedla stopień samokontroli człowieka. Jeżeli kontrola jest zbyt silna (biegun napięcie) lub zbyt słaba (biegun rozluźnienie) jest to symptomem różnego rodzaju zaburzeń psychiki.

Wyniki badań grafometrycznych znaleźć można także w pracach grafologów niemieckich - Müllera i Enskata.

Grafologia w Polsce

W Polsce grafologia istnieje na bardzo małą skalę.

Na przełomie wieków działali Belejowska, Biedermannówna, Leinwald, Schermann. Wzorowano się głównie na pracach Michona i Crepieux-Jamina.

Samodzielnie kwestie analizy pisma podejmował głownie Henryk Kwieciński.

Po drugiej wojnie grafologia rozwijała się jedynie w obrębie kryminalistyki (ekspertyza i identyfikacja pisma). Psychografologia jako taka uważana była za "bezużyteczny wymysł kapitalizmu".

W latach 80-tych i 90-tych zaczęły pojawiać się prace naukowe z zakresu analizy pisma.

Grafologia:

Czym jest pismo?

Pismo, zgodnie z definicją Encyklopedii PWN to zbiór znaków służący do przedstawiania i utrwalanie mowy. Różne cywilizacje wykształciły różne formy wyrażania, a co za tym idzie różne formy pisma.

Pismo jest zdeterminowane tendencjami kulturowymi i geograficznymi. Można przyjąć iż forma liter ewoluuje w zależności od biegu wydarzeń historycznych, stylu epoki, kultury, tradycji i poziomu rozwoju danego narodu.

Konwencjonalizacja pisma stanowi pewnego rodzaju ramy. W wyniku współdziałania wielu mechanizmów (ruchowy, czuciowy czy wzrokowy) powstające symbole są specyficzne dla każdej osoby. Znajdują w nich odzwierciedlenie właściwości danego organizmu-stan zdrowia, układu nerwowego, fizjologia. Zależy również istotnie od indywidualnego rozwoju człowieka-warunki nauczania, nawyki, wykształcenie, zwyczaje kulturowe. Podlega również ewolucji, zmieniając i "starzejąc" wraz z człowiekiem.

Podsumowując można powiedzieć, że pismo wyraża, w ramach ram zakreślonych przez konwencje (przyjęty alfabet) indywidualne cechy osoby piszącej, zarówno wrodzone jak i wykształcone (nabyte).

PRZESŁUCHANIA

Serwis o metodach i technikach przesłuchań.

Grafologia:

Współczesna grafologia.

Współczesne badania pisma ręcznego (grafologiczne) skupiają się wokół dwóch podstawowych zagadnień:

1. Graficznej ekspertyzy pisma ręcznego (określanej też mianem identyfikacji pisma).

2. Psychografologicznej analizy pisma ręcznego.

Graficzna ekspertyza pisma ręcznego

(identyfikacja pisma)

Są to badania mające na celu ustalenie, czy dane rękopisy pochodzą od określonej osoby.

W połączeniu z badaniami pisma maszynowego i druków wchodzi ona w zakres ekspertyzy dokumentów majacej duże znaczenie w kryminalistyce.

Podstawą graficznej ekspertyzy pisma jest fakt, że pismo ręczne każdego człowieka ma pewne indywidualne cechy, które nigdy nie ulegają zmianie.

Psychografologiczna analiza pisma ręcznego

Badania prowadzone w tej dziedzinie zmierzają do ustalenia, zakresu związków istniejących pomiędzy cechami osobowości człowieka a cechami (elementami grafizmu) jego pisma.

Ich przedmiotem jest np. określenie czy i w jaki sposób obraz pisma zmienia się wraz ze zmianami stanu psychicznego, wieku, płci, czy cech osobowości (charakteru) człowieka.

Grafologia:

Podstawowe zasady przeprowadzania analizy psychografologicznej.

I Podstawowe zasady przeprowadzania analizy psychografologicznej:

etap: Pobieranie próbki

Rzeczą najważniejszą dla grafologa jest właściwe pobranie odpowiednich próbek pisma do badania. Ten etap pracy ma zasadnicze znaczenie dla rezultatów przyszłej analizy. Wszelkie błędy popełnione na tym etapie "mścić się będą" do końca prowadzonego badania, oraz będą o negatywnie wpływać na poprawność wyników.

Oto kilka uwag i wskazówek jak powinno wyglądać prawidłowe pobranie oraz przygotowanie materiału do badania (próbki pisma):

Tekst powinien być napisany na gładkiej kartce papieru. Linie, kratki czy zaznaczone na kartce marginesy uniemożliwiają analizę niektórych cech - np. nachylenia linii czy kształtu marginesów.

Powinien być napisany alfabetem łacińskim. Tekst chiński czy arabski analizuje się wedle zupełnie innych zasad - ze względu np. na zupełnie inną symbolikę kultur posługujących się tymi alfabetami.

Rękopis powinien być sporządzony takim narzędziem, jakim badany zwykle się posługuje. Daje to dodatkowe wskazówki dotyczące cech jego charakteru (zarówno stosowane narzędzie jak i kolor pismo są istotnymi wskazówkami).

Powinien być sporządzony w warunkach naturalnych.

Dodatkowe czynniki wywołujące stres lub utrudniające pisanie (niewygodna pozycja, presja czasu) wpływają negatywnie na wartość poznawczą próbki.

Przy analizie grafologicznej istotna jest zależność między cechami pisma i podpisu dlatego wskazane jest, żeby próbka zawierała własnoręczny podpis.

Największą wartość ma tekst oryginalny. Kserokopiami można się posługiwać jedynie w razie konieczności i zachowując należytą ostrożność - fotokopia nie oddaje dokładnie cech oryginału.

Do sporządzenia analizy przydatne są następujące informacje dotyczące autora rękopisu: wiek, płeć, wykonywany zawód, przebyte choroby...

II etap: Sporządzanie analizy

Oglądamy próbkę pisma i staramy się intuicyjnie wyobrazić sobie autora. Zwracamy uwagę na rozmieszczenie tekstu na stronie, estetykę pisma, kolor kartki. Ustalamy dane o autorze.

Określamy jakim typem pisma posługuje się autor (arkady, girlandy, mieszane). Jest to fundament do określenia profilu osobowości.

Z typem pisma łączymy informacje o nachyleniu pisma.

Analizujemy marginesy. Najpierw górny i lewy, potem prawy.

Wykonujemy analizę trójpodziału liter (elementy nadlinijne i podlinijne, wstęga).

Zwracamy uwagę na wszelkie "udziwnienia" i charakterystyczny sposób pisania niektórych liter.

Sprawdzamy nacisk pisma, biorąc pod uwagę grubość kartki i użyte narzędzie.

Analizujemy rodzaj przyrządu do pisania i kolor.

Badamy wielkość pisma, nachylenie linii podstawowych oraz impuls (sylabowy, grammowy)

Ustalamy rodzaj kropek (nad "i", "j") oraz innych małych elementów pisma. Do tego celu powinno zastosować się lupę.

Analizujemy zależność między pismem a podpisem (jeżeli nim dysponujemy).

Jeżeli w trakcie analizy pojawią się sprzeczności - wracamy do początku i szukamy błędu.

Ewentualnie szukamy możliwych wyjaśnień pozornych sprzeczności.

III etap: Opiniowanie

W oparciu o informacje uzyskane w trakcie dwóch poprzednich etapów pracy wyciągamy właściwe wnioski posiłkując się w tym wiedzą wynikającą z przeprowadzanych badań naukowych oraz własnego doświadczenia i percepcji.

Do wyciąganych wniosków podchodzić należy z maksymalnie dużą pokorą, a wydając opinię należy mieć na uwadze przede wszystkim dobro osoby której pisma badanie dotyczyło.

Nie wolno wydawać sądów ostatecznych tylko w oparciu o jedną cechę. Zawsze należy znaleźć jej potwierdzenie w innych cechach bądź zespołach cech pisma.

O osobowości autora rękopisu świadczyć mogą jedynie zespoły cech graficznych pisma odniesione do poza grafologicznej wiedzy z zakresu szeroko pojętych nauk o człowieku, jak np. psychologia, medycyna czy socjologia, a nawet statystyka.

Uwzględniać należy również czynniki kulturowe, społeczne i geograficzne.

Dopiero tak zweryfikowana opinia może być uznana za wartościową.

KŁAMSTWO

Serwis o kłamstwie.

Grafologia:

Rodzaje pisma ręcznego.

Pismo arkadowe

głównym jego wyróżnikiem jest łuk arkadowy. Tak pisze osoba działająca formalnie, zachowuje się uprzejmie i z dystansem, ceni formy towarzyskie i konwenanse, jest odporna na stres i naciski z zewnątrz. Natomiast znacznie gorzej radzi sobie z problemami wewnętrznymi, często choruje na choroby układu pokarmowego występujące na tle nerwowym.

Pismo girlandowe

litery łączą się we wzory przypominające girlandy. Osoba pisząca tak jest wrażliwa na wpływ środowiska zewnętrznego, jest życzliwa i serdeczna, zgodna i tolerancyjna. Jednak często również gadatliwa i łatwa w manipulacji, łatwowierna i miękka.

Pismo arkadowo-girlandowe

rozpoczynanie od liter arkadowych i kończenie wyrazów pismem girlandowym oznacza nieufne i zdystansowane zachowanie na początku znajomości, jednak potem okazuje się, że mamy do czynienia z człowiekiem serdecznym, pełnym ciepła i wrażliwym.

Pismo girlandowo-arkadowe

osoba towarzyska i spontaniczna, która jednak okazuje się przestrzegać pewnych ściśle wyznaczonych granic i nie dopuszczać nikogo zbyt blisko.

Pismo kątowe

człowiek piszący tak jest surowy i wymagający, przeświadczony o własnej racji i nieomylności. Posiada zdolności przywódcze oraz nie znosi sprzeciwu, w pracy jest w nieustannym konflikcie z innymi, o ile mu się nie podporządkują. Jako przełożony jest bardzo wymagający i nieustannie niezadowolony.

Pismo nitkowe

to symbol fałszu, krętactwa, nielojalności i sprytu, ale jednocześnie inteligencji, zmysłu dyplomatycznego, giętkości i dużej pomysłowości w rozwiązywaniu problemów. Pisząca tak osoba nie należy do zbyt lojalnych, nie lubi dyscypliny i odpowiedzialności.

Grafologia:

Łączenie liter w piśmie ręcznym.

Pismo rozłączne

to cecha pisma charakterystyczna dla ludzi obdarzonych intuicją, często działających nieracjonalnie, jednak okazuje się że mają rację, są nieprzewidywalni, bardziej skłonni do analizy niż syntezy zjawisk.

Pisma łączne

charakteryzuje osoby myślące logicznie, konkretnie, z większymi zdolnościami do syntezy, potrafiące realizować punkt po punkcie postawione przez siebie lub przełożonych cele. Może jej jednak brakować spontaniczności i świeżego spojrzenia na sytuację, są przez to bardziej schematyczne i mniej innowacyjne.

Pismo o łączności sylabowej to umiejętność logicznego działania podporządkowanego rozumowi ale jednocześnie branie pod uwagę intuicji.

PRZESŁUCHANIA wg. KPA

Serwis o metodach i technikach przesłuchań prowadzonych na podstawie przepisów KPA w urzędach.

Grafologia:

Wielkość i kształt pisma (liter) w piśmie ręcznym.

Symboliczna interpretacja wymiaru duże / małe.

"Duże" jest cechą męską. To również rozpychające się, zewnętrzne, niezgrabne, fasadowe, silne, dominujące i przytłaczające.

"Małe" jest nierozerwalnie związane z kobiecością ale to także skromne, niepozorne, podatne, delikatne, wewnętrzne, ukryte i nieśmiałe.

Jako pismo duże uważa się takie, które na poziomie wstęgi przekracza 4,5 - 5 mm, natomiast pismo małe - na poziomie wstęgi nie przekracza 2,5 mm.

Duże pismo znamionuje człowieka dynamicznego, który lubi być ważny, oznacza też zwykle większą namiętność, śmiałość, przebojowość. Może także wskazywać na przesadność, zadufanie i autorytarność.

Jeżeli pismo duże jest pochylone w lewą stronę może to sugerować, że autor rękopisu jest ostrożny w działaniu i egocentryczny (posiada jednocześnie cechy łączone z dużym pismem).

Pismo małe. W ten sposób piszą zwykle osoby skromne, niepewne siebie, introwertyczne i ostrożne. Zwykle są bardziej rozsądne, krytyczne i nieśmiałe. Potrafią znacznie lepiej koncentrować się na detalach i częściej interesują się techniką, architekturą czy matematyką.

Zmienna wielkość liter cechuje ludzi niespokojnych ale także z dużymi ambicjami i zakłóconą równowagą wewnętrzną.

Często piszą w ten sposób ludzie poszukujący, twórczy i utalentowani artystycznie.

Pismo większe na początku strony oznacza zwykle śmiałość i przebojowość na początku znajomości. Przy bliższym poznaniu człowiek tak piszący okazuje się skromniejszy i mniej zdecydowany.

Analogicznie interpretuje się pismo mniejsze na początku strony.

Kreślenie pierwszej litery większej od pozostałych interpretowana jest głównie jako chęć imponowania, robienia wrażenia na otoczeniu i skupiania uwagi otoczenia.

Pierwsza litera pisania oddzielnie to działanie po namyśle, być może z innym nastawieniem niż przy rozpoczynaniu działania.

Pismo szerokie jest typowe dla ludzi przebojowych i popędliwych. To również dynamiczne i optymistyczne nastawienie do życia, twórcze i zdecydowane działanie. Osoba tak pisząca posiada również szeroki gest i rozeznanie w życiu, chciałaby wpływać na szerokie audytorium.

Pismo wąskie to niechęć do wychylania się na zewnątrz, mały dynamizm, lęk przed działaniem i wewnętrzna niepewność.

Pismo szerokie na początku strony interpretowane jest jako zwiększony dynamizm, przebojowość i optymizm w działaniu, który zostaje poprzez doświadczenie życiowe poddany trudnej próbie. Człowiek tak piszący może żywo reagować na sugestie i pomysły, jednak po pewnym czasie staje się bardziej ostrożny i tłumi emocje.

Grafologia:

Nachylenie pisma.

Pismo proste

Takie pismo wskazuje, w którym poszczególne litery nie gubią pionu wskazuje na człowieka patrzącego z dystansem na swoje otoczenie, trzeźwo myślącego, starającego się żyć w zgodzie z obowiązującym prawem i przepisami. Taka osoba ćwiczy samodyscypliną i wszystkie wiadomości przyjmuje ze stoickim spokojem. Nie chce się z nikim wiązać i często uchodzi za osobnika niestałego w uczuciach. Często pod maską kryje chłodną naturę i swoistą sztywność.

Pismo pochyłe w prawo

Wszyscy piszemy litery nieco pochylone w prawą stronę. Takie ich ułożenie ukazuje osobę gotową do uczestniczenia w życiu grupowym i przystosowania się do otaczającej rzeczywistości.

Człowiek piszący z lekkim nachylenie w prawo jest bardzo komunikatywny i zazwyczaj ma dobry charakter. Często wstawia się za innymi, jest uczuciowy i ma bogate życie wewnętrzne. Niekiedy jednak natura skłania go do postępowania w sposób nierozważny, ponieważ zazwyczaj brakuje mu odrobiny opanowania. Ktoś taki ma beztroskie podejście do życia i często zmienia swe zdanie.

Pismo bardziej pochylone

Oznacza ono kogoś namiętnego. Taki ktoś zawsze chciałby być pierwszy i najważniejszy w grupie, podejmując się każdego stawianego przed nim wyzwania. Jednak trzeba zaznaczyć, że taki osobnik nie ma zbyt silnego charakteru.

Pismo nachylone w lewo

Takiego pisma trudno się nauczyć. Jeżeli mamy do czynienia z osobą leworęczną to w tym przypadku możemy wobec niej zastosować tłumaczenie przewidziane dla pisma pochylonego w prawo. Jeśli zaś osoba taka jest praworęczną a mimo to stawia litery odchylone w lewo oznacza, iż mamy do czynienia z kimś kto ciągle staje w opozycji i chętnie odcina się od swego otoczenia. Kto posługuje się takim pismem, chętnie okazuje swoje uczucia a zarazem stale czymś się trapi. Poirytowany staje się kimś przemądrzałym i nie do zniesienia.

Pisma mieszane

Bywają takie pisma, które część liter mają ułożone w różne strony. Tacy ludzie na ogół mają charakter chwiejny. Często sami ze sobą nie potrafią dojść do ładu - niekiedy wynika to z ich zbyt młodego wieku. Przyjdzie czas i się ustatkują. Jeśli zaś pismo takie występuje u ludzi dorosłych to mamy do czynienia z kimś kapryśnym, którego emocje stale wahają się między plusem a minusem. Często nie mają oni własnego zdania i co raz to przyznają rację jednej, to znów drugiej stronie.

SOCJOTECHNIKA

Serwis o socjotechnice i technikach manipulacji.

Grafologia:

Kropka nad "i".

Litera 'i' jest literą jednostopniową (tylko na poziomie wstęgi) posiada jednak kropkę na poziomie odpowiadającym nadświadomości. Podczas analizy pod uwagę bierze się nacisk, wielkość, kształt oraz miejsce postawienia.

Kropka nad 'i' wysoko w górze symbolizuje wyobraźnię, wrażliwość oraz (o ile inne cechy to potwierdzą) delikatność.

Kropka nad 'i' przesunięta w prawo podpowiada niecierpliwość, chęć szybkiego działania i nerwowość autora rękopisu.

Kropka nad 'i' przesunięta w lewo charakterystyczna jest dla ludzi, którzy często cofają się w przeszłość, analizują swoje postępowanie, ostrożnych i opieszałych w działaniu.

Osoba stawiająca kropkę nad 'i' blisko trzonka jest bardziej konkretna, witalna i obdarzona dobrą pamięcią.

Kropka nad 'i' w kształcie łuku.

łuk skierowany w prawo ('otwarty w prawo') to zwiększone zainteresowanie światem zewnętrznym, koncentracja uwagi na obserwacji ludzi i zdarzeń;

łuk skierowany w lewo to natomiast zainteresowanie światem wewnętrznym, obserwacja własnych odczuć i wyobrażeń;

łuk skierowany do góry to koncentracja na sprawach związanych mniej ze sferą materialistyczną a bardziej idealistyczną, może również podpowiadać, że piszący w ten sposób ma poczucie humoru;

łuk skierowany w dół sugeruje zwiększone zainteresowanie konkretem, materią, również zwiększona zmysłowość.

Kropka nad 'i' o okrągłym kształcie

to symboliczne zainteresowanie się sobą i własnym wnętrzem.

Dodatkowo człowiek tak piszący może mieć trudności z podejmowaniem decyzji w kwestiach istotnych dla niego (z powodu obserwacji, głównie swoich zachowań ma skłonność do wielokrotnego rozważania ewentualności).

Może również sugerować zdolności aktorskie.

Kropka nad 'i' w kształcie pionowej kreski

jest symbolicznym oddzieleniem świata zewnętrznego i wewnętrznego, zwykle sugeruje umiejętność krytycznego oddzielenia oraz określenia tego co jest dobre dla piszącego a co nie.

Brak kropki nad 'i'

symbolizuje niedbalstwo, nie przywiązywanie wagi do szczegółów oraz lenistwo.

Kropka nad 'i' połączona z sąsiednią literą

czyli tzw. mostek, oznacza umiejętność płynnego łączenia wyobraźni, twórczego podejścia, z działaniem praktycznym i uzdolnieniami organizacyjnymi.

Słaby nacisk przy stawianiu kropki nad 'i'

wskazuje, że cechy opisane wcześniej są głębiej ukryte i w ten sposób piszący człowiek nie ma odwagi ich wyeksponować.

Grafologia:

Marginesy w rękopisie.

Margines lewy

odpowiada fasadowości, zachowaniom zewnętrznym.

Jeżeli jest równy - osoba pisząca potrafi na zewnątrz zaprezentować się jako człowiek silny, stabilny, zdyscyplinowany, potrafiący utrzymać swój wizerunek na zewnątrz. Innymi słowy - osoba fasadowa.

Jeżeli jest wąski - oznacza lęk, poczucie niepewności, chęć ukrycia swojego wnętrza przed światem, może również świadczyć o przesadnej oszczędności lub kłopotach finansowych.

Natomiast szeroki jest typowy dla ludzi tolerancyjnych, dobrych obserwatorów, osób nieśmiałych.

Falujący lewy margines może być interpretowany jako trudności z utrzymaniem wizerunku wewnętrznej siły i zdecydowania. Zwykle pisząca w ten sposób osoba jest wykorzystywana przez innych i nie potrafi odmówić wykonania przysługi, co powoduje zwiększone napięcie i nerwowość.

Natomiast rozszerzający się ku dołowi lewy margines może być objawem trwonienia pieniędzy i kłopotów z oszczędzaniem, piszą tak zwykle ludzie impulsywni.

Jeżeli margines lewy zwęża się ku dołowi oznaczać to może kłopoty finansowe lub lęk przed ludźmi; często lękliwość i pesymizm wywołane są niedawnymi problemami natury finansowej.

Autor takiego rękopisu niechętnie podejmuje ryzyko.

Margines górny

interpretuje się jako chęć pozostawienia miejsca dla kogoś ważniejszego, bezkrytyczne zgadzanie się z władzą i przełożonymi, silne zahamowani i niskie poczucie własnej wartości.

Margines górny wąski (lub jego brak) to chęć podkreślenia własnej wartości i walka z autorytetami, żaden szef nie będzie dość dobry, aby został w pełni zaakceptowany. Tak piszący ludzie wybierają często wolne zawody lub są właścicielami firm, zwykle żyją w napięciu i są nerwowi.

Należy jednak pamiętać, że górny margines może być podyktowany formą pisma (podanie, list) i wtedy jego wysokość nie powinna być podstawą do wyciągania wniosków na temat autora.

Margines prawy

jeżeli jest szeroki symbolizuje wewnętrzną niepewność i brak wiary we własne możliwości, zwykle piszą tak osoby nieśmiałe.

Jeżeli natomiast jest wąski interpretowany być może jako skłonność autora do przemyśleń natury egzystencjalnej.

Człowiek taki potrafi zapalić się do jakiegoś pomysłu czy dzieła, ale kiedy na drodze stanie przeszkoda, przychodzi zwątpienie i marazm; czeka aż kolejny pomysł przeszkodzi mu w rozpatrywaniu sensu życia.

Opadające linie wiersza wzmacniają cechy przypisywane wąskiemu prawemu marginesowi, może również świadczyć o silnych stanach depresyjnych - ostry spadek jest typowy dla bardzo silnej depresji.

Natomiast prawy margines równy świadczy o sile wewnętrznej autora rękopisu.

KINEZYKA

Język ciała | Mowa ciała

Grafologia:

Podpis i jego interpretacja.

Podpis jest czymś w rodzaju szyldu, oddaje charakterystyczne cechy, jakie pragnąłby posiadać autor rękopisu. Wadą analizy podpisu jest ograniczona ilość znaków graficznych do interpretacji.

Szczególnie ważnych informacji dostarcza analiza różnic pomiędzy podpisem a tekstem właściwym.

Jeżeli podpis różni się zasadniczo od tekstu oznacza to, że autor chce uchodzić za kogoś innego niż jest w rzeczywistości.

Podpis bardzo czytelny - właścicielem jest osoba szczera, otwarta, często przesadnie ufna i naiwna.

Podpis nieczytelny to chęć ukrycia swojej osobowości i przedstawienia się jako osoby mającej coś od ukrycia.

Pismo czytelne i podpis czytelny charakteryzują osoby prostolinijne, nie potrafiące ukrywać swoich emocji i trosk, są czytelne w odbiorze dla obserwatora zewnętrznego.

Pismo czytelne a podpis nieczytelny sugerują osobę czytelną i otwartą, która jednak chce uchodzić za nieczytelną i trudną do przewidzenia w swoich zachowaniach, tajemniczą.

Pismo nieczytelne a podpis czytelny to chęć podkreślenia szczerości, można jednak domyślać się człowieka nieodgadnionego w swoich celach życiowych.

Pismo i podpis nieczytelne charakterystyczne są dla osób nieodgadnionych, które jednocześnie starają się ukryć swoją osobowość i swoje emocje.

Pismo pochylone w prawo a podpis prosty. Piszący tak człowiek jest dynamiczny, a stara się uchodzić za człowieka wyważonego i ostrożnego.

Pismo proste a podpis pochylony w prawo jest charakterystyczny dla osoby ostrożnej i spokojnej (zwłaszcza gdy wielkość liter jest średnia lub mała). Podpis będzie natomiast próbą zamanifestowania własnego dynamizmu i przebojowości.

Pismo mniejsze a podpis duży. Autor rękopisu chce być postrzegany jako znacznie większy, bardziej znaczący niż jest (podstawą porównania jest wielkość wstęgi podpisu i tekstu). Osoba podpisująca się przesadnie dużym podpisem łamie ogólnie przyjęte normy, nie zgadza się na pomijanie własnej osoby przez otocznie. Podpis musi być jednak wyrobiony, nieudolny duży podpis wskazuje raczej na brak wykształcenia lub zaburzenia chorobowe piszącego.

Podkreślenie podpisu to chęć zamanifestowania swojej siły, sygnał taki interpretowany być jednak powinien jako pragnienie i marzenie osoby piszącej a nie fakt.

Pismo tekstowe większe od podpisu wskazuje na człowieka pragnącego uchodzić za skromniejszego i mniej znaczącego niż jest w istocie ("wilk w owczej skórze"), może być kimś w rodzaju szarej eminencji.

Pismo girlandowe i arkadowe elementy w podpisie charakterystyczne są dla ludzi podatnych na wpływy środowiska ale chcących przedstawić siebie jako osobę chłodną, formalną i kierującą się rozumem.

Imię i nazwisko w podpisie. Generalnie uznaje się, że imię symbolicznie odnosi się do osoby, przedstawia piszącego prywatnie i indywidualnie natomiast nazwisko to ród, tradycja, działanie zawodowe i reprezentacyjne.

Imię i nazwisko pisane rozłącznie sugeruje umiejętność oddzielenia życia zawodowego od spraw prywatnych i rodzinnych.

Imię i nazwisko pisane łącznie. Pisząca tak osoba nie potrafi oddzielić spraw zawodowych od osobistych. Nawet w domu nie umie zachować dystansu i zachowuje się jak w pracy.

Jeżeli kobieta podpisuje się tylko nazwiskiem sugeruje, że umniejsza własną indywidualną wartość na rzecz męża, rodziny lub ojca. Podobnie jest, kiedy podpis zaczyna się nazwiskiem.

Mężczyźni mocno poddani wpływom ojca i potrzebujący silnego przywództwa wskazującego kierunek działań, również piszą zwykle nazwisko w pierwszej kolejności.

Podpis lub imię w podpisie pisane małą literą to symboliczne umniejszanie własnej wartości. Dodatkowo imię w porównaniu z pismem tekstowym jest bardziej pochylone w prawo co podpowiada pragnienie bycia postrzeganym przez otocznie jako osoba bardziej dynamiczna.

Podpis pisany pismem bardzo wąskim w porównaniu z tekstem wskazuje na ograniczenia i dyscyplinę w domu rodzinnym. Kontrolowanie swoich działań z powodu lęku przed osądem rodziców, męża, ojca lub struktur społecznych.

KORUPCJA

i ANTYKORUPCJA

Serwis o korupcji i antykorupcji.

Grafologia:

Indywidualność grafologiczna pisma ręcznego.

Jest bardzo wiele czynników wpływających na indywidualność pisma ręcznego człowieka. Do najważniejszych z nich należą:

zespół indywidualnych cech fizycznych w budowie człowieka na danym etapie jego rozwoju,

- wiek,
- posiadane wykształcenie,
- wykonywany i/lub wyuczony zawód,
- indywidualna psychika każdego człowieka, a zwłaszcza jego centralny i peryferyjny układ nerwowy,
- stan zdrowia psychicznego,
- stan zdrowia fizycznego,
- wpływ czynników środowiskowych na danego człowieka,
- indywidualne zdolności,
- talent,
- sposób (metodyka) nauki pisania,
- rodzaj wyuczonej kaligrafii,
- częstotliwość posługiwania się pismem,
- czynniki demograficzne.

Takie właśnie czynniki kształtują i indywidualizują pracę ludzką, do której zaliczamy również pisanie. W tym momencie warto przypomnieć, że pisanie ręczne jest niezwykle skomplikowaną czynnością motoryczną angażującą zarówno siły fizyczne jak i wysiłek umysłowy. Sam proces przekształcania myśli w słowo pisane jest niezwykle skomplikowany.

Bardzo istotną rolę, umożliwiającą indywidualną identyfikację pisma ręcznego odgrywa trwałość cech pisma na danym etapie jego rozwoju. Na ustabilizowanie i trwałość cech ma wpływ długi i bardzo złożony proces kształtowania się nawyków w czasie pisania, które dostatecznie indywidualizują pismo.

Oczywiście możliwość jednoznacznej identyfikacji człowieka na podstawie jego pisma jest uzależniona od stopnia naturalności pisma oraz odpowiedniego materiału porównawczego, ale również od tych samych czynników psychofizycznych i środowiskowych uzależnione są predyspozycje do świadomych zmian własnego grafizmu.

Ta dziedzina identyfikacji kryminalistycznej wyklucza możliwość operowania schematami.

Każde pismo wymaga wnikliwego rozpatrzenia wszelkich cech, ustalenia granic możliwości psychoruchowych oraz zastosowania prawidłowej metody badań na podstawie bogatego i wszechstronnego materiału porównawczego.

Grafologia:

Cechy płci w piśmie ręcznym.

Odmienność w grafizmie kobiety i mężczyzny jest naturalną konsekwencją odmienności pychofizycznych. Wyniki badań dotyczących zależności między cechami osobowości a pismem potwierdzają tę tezę.

Najczęściej obraz cechy w piśmie kobiety odzwierciedla się w wielu cechach graficznych, w piśmie mężczyzny - w mniejszej ilości tych cech, ale za to związek jest pomiędzy nimi jest silniejszy.

wg. Crepieux-Jamin'a

Pismo kobiety charakteryzuje się większym nachyleniem i smukłością, brakiem uproszczeń, wigoru i przejrzystości.

wg. Rochetal'a

Znamiona pisma kobiecego to krętość duktu, delikatność, wydłużenie, nachylenie oraz smukłość. Grafizm męski to siła, stanowczość i masywność.

wg. Klages'a

Pismo męskie: bogatsze rozwinięcie sfery nadlinijnej, większa łączliwość, szybsze i sprawniejsze, silny nacisk, częstsze uproszczenia. Pismo kobiece odznacza się cechami przeciwstawnymi.

wg. Ungren'a

Cechy pisma kobiecego: delikatność duktu, spadzistość, lewoskrętność, zmanierowane formy, rozciągłość, ozdobny modelunek liter dużych, rzadko występującą lewostronność, niewielka łączliwość, duże odstępy miedzy wyrazami i znakami, załamania kąta nachylenia (inaczej elementy podlinijne a inaczej nadlinijne), wydłużenie i częste haczykowate adiustacje początkowe i końcowe.

wg. Wittlich'a

Męskie cechy pisma: silny nacisk, duże różnice długości elementów, arkady, uproszczenie i ukierunkowanie lewostronne.

Kobiece cechy pisma: mały nacisk, szerokość pisma, małe różnice w długości elementów, girlandy i ukierunkowanie prawostronne.

wg. T. Widły

T. Widła wymienia 28 kobiecych cech pisma, niektóre z nich to:

- zmniejszona długość majuskuł;
- nadtrzonowy znak diakrytyczny "ł";
- zmniejszona długość drzewca;
- pętlicowe drzewce litery "ł";
- pętlicowe nóżki "y", "g", "j";
- girlandowe łączniki litery "u";
- arkadowe łączniki liter "m" i "n";
- małe odstępy między wierszami;
- pismo półotwarte;
- arkadowy modelunek liter "m" i "n";
- element nadlinijny litery "p";
- średnia wielkość pisma;
- postępowy kierunek owalu "p" i "b";
- horyzontalna linia podstawowa wiersza;
- pętlicowy modelunek drzewca litery "b".

Natomiast cechy męskie to:

- nitkowate litery "m", "w", "n";
- przecinający znak diakrytyczny litery "ł";
- laskowaty trzon "ł";
- laskowate nóżki "y", "g", "j" oraz drzewce "b";
- ostrokątne formy łącznika liter "u", "m" i "n";
- przesadna długość drzewc;
- modelunek diakrytycznych znaków liter "ł" i "t";
- mała wielkość pisma;
- brak elementu nadlinijnego litery "p";
- owal wsteczny liter "b" i "p";
- prawoskrętne rozpoczęcie litery "o";
- prawoskrętne zakończenie owalu litery "a" oraz "g".

wg. B. Gawdy

Badania B. Gawdy potwierdzają wyniki prof. Widły. Należy jednak zauważyć, że badana przy pomocy analizy pisma płeć dotyczy płci psychicznej i jako taka nie jest zmienną binarną.

Występowanie pewnych elementów pisma przypisywanych kobietom i mężczyznom plasuje badaną osobę bliżej jednego lub drugiego bieguna. Pozwala to stwierdzić (ale oczywiście z pewnym błędem) płeć psychiczną osoby i pośrednio płeć fizyczną.

Badaniem płci przy pomocy analizy pisma zajmuje się głównie ekspertyza pisma. Nie ma natomiast zastosowania przy ocenie cech osobowości na potrzeby procesu rekrutacji czy analizy związków partnerskich ponieważ jak zostało udowodnione wcześniej płeć jest zmienną, która zwiększa prawdopodobieństwa właściwej diagnozy. Należy więc przez diagnozą ustalić płeć osoby badanej np. przy pomocy kwestionariusza wypełnianego przez osobę aplikującą.

Próba oceny zarówno cech osobowości jak i płci jest opisywaniem nieznanego przez nieznane - więc o bardzo małej wartości.

DETEKTYW

Szkolenia i Usługi

Grafologia:

Oznaki kreatywności w piśmie ręcznym.

Myślenie twórcze (kreatywne) przejawia się generalnie w generatywności, plastyczności, oryginalności i nowości.

Twórczość jest możliwa dzięki specyficznej kombinacji uzdolnień intelektualnych i specjalnych, uzdolnień twórczych oraz pewnych cech osobowości. Jak pokazują badania, poza wysoką inteligencją (około 160), osoby twórcze charakteryzują się uporem, konsekwencją w przezwyciężaniu przeszkód, ogólną siłą charakteru, dużą motywacją oraz energią i chłonnością umysłu.

Zasadniczo przyjmuje się, że głównymi cechami umysłu twórcy są: inteligencja ogólna, zdolności twórcze, giętkość i oryginalność.

Myślenie twórcze dotyczy problemów otwartych, dywergencyjnych, społecznie ważnych i nowych, jest czynnością heurystyczną, długotrwałym procesem, w trakcie którego występują przerwy oraz charakterystyczne zjawisko olśnienia.

U osób twórczych można również dostrzec brak równowagi emocjonalnej, wysoki krytycyzm oraz niezależność w działaniu.

Analizując pismo osób obdarzonych wybitnym talentem można dostrzec pewne wspólne cechy. Należą do nich:

- litery o charakterze typograficznym (przypominające litery drukowane);
- skróty i kombinacje (połączenia liter w oryginalny sposób);
- progresywna zmniejszająca tendencja w obrębie wyrazu;
- ekspansywność pisma (rozległość, powiększone litery, niekiedy o zaokrąglonych i bardzo harmonijnych kształtach);
- pierwsza litera znacznie większa niż pozostałe;
- impuls literowy;
- oryginalne i nietypowe formy znaków i naciskowości;
- upraszczanie niektórych liter ("b", "f", "g", "h", "l", "r", "s") i pisanie ich w formie lasek.

Badania objęły grupę studentów matematyki. Oznaczają więc twórczość generalnie w tej dziedzinie.

Prawdopodobnie nieco inne aspekty pisma będą korelowały z twórczością w innych dziedzinach, niemniej jednak pozwalają stwierdzić czynniki odpowiadające za podstawy zdolności twórczych.

Z twórczością i oryginalnością myślenia najbardziej korelują następujące cechy:

- typograficzne litery (0,506)
- kombinacyjne formy (0,519)
- zmniejszająca tendencja w obrębie wyrazu (0,419)
- naciskowość (0,264)
- uproszczenie liter w formie lasek (0,261)
- pierwsza litera większa od pozostałych (0,257)

Pismo osoby twórczej będzie więc charakteryzowało się oryginalnością kombinacji, zmniejszającą się tendencją w obrębie wyrazu, lekkim naciskiem, literowym (lub czasami sylabowym) impulsem.

Upraszczanie liter i pisanie ich w formie lasek oznacza wysoki poziom intelektualny oraz bujną wyobraźnię. Wielość form typograficznych (a często także pierwsza litera powiększona i oddzielona od pozostałych) korelują z refleksyjnością, bystrością i wrażliwością.

Pismo jest generalnie harmonijne.

SZPIEGOSTWO GOSPODARCZE

Szkolenia i Usługi

Grafologia:

Teoria projekcji w grafologii.

Wielu psychografologów w swoich opracowaniach z zakresu metodologii badania pisma powołuje się na tzw. metody projekcyjne, chociaż nie zawsze używają tej nazwy. Opinie na temat przydatności tych metod są zróżnicowane, od skrajnie krytycznych - do mówiących o dużej niezawodności. Ja myślę, iż duży wpływ na efektywność badania tą metodą ma osobowość osoby przeprowadzającej badanie, jej wiedza, doświadczenie życiowe, oraz umiejętność kontroli i rozróżniania emocji własnych. Jedno pozostaje bezsprzeczne, jest to metoda badawcza bardzo subiektywna, przez co jej wartość musi budzić wiele zastrzeżeń.

Nie chcę w tym miejscu odrzucać ani też propagować wątpliwej metody badawczej. Chciałbym jedynie wyjaśnić genezę tej metody, oraz czym jest badanie projekcyjne, pozostawiając czytelnikowi swobodę oceny.

Każdy akt poznania podlega waloryzacji, determinowanej przez wewnętrzny, subiektywny świat człowieka. Świat zewnętrzny jest oceniany przez pryzmat subiektywnych odczuć i wizji.

Mechanizm projekcji polega na rzutowaniu na zewnątrz swoich odczuć (np. poprzez charakter pisma).

Po raz pierwszy terminu projekcja użył S. Freud w 1894 r. W jego rozumieniu projekcja jest mechanizmem obronnym. Osoba przypisuje innym własne poglądy, marzenia i pragnienia przy jednoczesnym wyparciu się, że samemu posiada te właściwości.

Projekcja to jednak nie tylko mechanizm obronny. Obecnie przyjmuje się, że jest także pewnym sposobem postrzegania oraz procesem przypisywania swoich uczuć, myśli i potrzeb innym osobom lub rzeczom.

Z powyższego można wyciągnąć wniosek, że projekcja uniemożliwia obiektywny sąd o świecie. Jest on zawsze zabarwiony wewnętrznymi emocjami i przeżyciami.

Celem stosowania metod projekcyjnych jest przybliżanie osobowości badanego i doprowadzenie do ujawnienia sposobu organizacji subiektywnych doświadczeń. Przez analizę materiału projekcyjnego uzyskuje się wgląd w "prywatny świat" badanego.

U podstaw tych technik leży założenie, że "wszelkie obserwowalne zachowania człowieka są ujawnieniem jego osobowości" (Rapaport).

Pierwszym testem projekcyjnym była metoda skojarzeń słów (Galton, 1880). W roku 1921 pojawił się test Rorschacha, w 1935 ukazała się pierwsza publikacja na temat Testu Apercepcji Tematycznej (Morgan i Murray) a w 1936 r. Catell opisuje swój test składający się z niedokończonych zdań.

Diagnoza osobowości na podstawie metod projekcyjnych jest możliwa dzięki czterem właściwościom zachowania się osób badanych:

- spontaniczność (zachowanie w trakcie badania jest niezamierzone i nieprzygotowane uprzednio),
- indywidualność (jednostka nadaje specyficzne dla siebie znaczenie bodźcom testowym),
- kreatywność,
- podmiotowość (zachowanie jest determinowane osobowością badanego).

W roku 1939 Klopter przedstawił ogólne zasady interpretacji w testach percepcyjnych:

- konfiguracja (interpretacja jednego fragmentu zachowania musi być potwierdzona przez inne typy reakcji);
- proporcjonalność występowania (określoną cechę porównuje się z innymi cechami u tej samej osoby oraz u innych osób);
- analiza sekwencyjna (analiza kolejności pojawiania się zachowań).

Testy projekcyjne wielokrotnie poddawane były krytyce. Zwykle opierała się ona na zarzutach, jakie tym technikom postawił Eysenck. Analiza oparta na tych badaniach jest bardzo ogólnikowa, stosuje się wieloznaczne i niejasne terminy a także zauważa się subiektywność u eksperymentatorów. Poza tym jak do tej pory testy projekcyjne nie doczekały się wystarczającej ilości badań walidacyjnych.

Pomimo pewnych niedoskonałości metodologicznych metody projekcyjne dostarczają wielu istotnych informacji na temat osobowości człowieka.

Najbardziej popularną metodą projekcyjną w badaniu pisma ręcznego jest wodzenie po liniach pisma (jakby kalkowanie liter) niepiszącym przyrządem (np. wypisanym długopisem) i próbowanie na tej podstawie odczytania stanu psychiczno - emocjonalnego piszącego oryginał (np. depresja, radość, zdenerwowanie itd.), poprzez wczucie się badającego w emocje jakie towarzyszyły piszącemu chwili sporządzania badanego materiału.

Czy metoda ta jest to bardziej badaniem, czy tylko wróżeniem, to już pozostawiam do oceny czytelnika.

PROCEDURY ANTYKORUPCYJNE

+ Szkolenia antykorupcyjne.

Grafologia:

Podobieństwo i "przechodzenie" charakterów pisma ręcznego różnych osób.

W każdym wyrobionym charakterze pisma znajdziemy pewne cechy indywidualne. Badając próbki pisma różnych osób dochodzimy do wniosku, że każda litera może być pisana (kształtowana) na niemal niezliczoną ilość sposobów. Gdy wydaje się nam, że nie da się już wymyślić kolejnego sposobu ukształtowania danego znaku pisarskiego, wówczas kolejna próbka, kolejnego autora udowodni nam, jak bardzo się mylimy.

Są zwolennicy poglądu, że można spotkać nie tylko dwa bardzo podobne do siebie charaktery pisma, ale, że podobieństwo takie nie jest niczym niezwykłym.

Zwolennicy takiego poglądu, twierdzą, że miliony ludzi uczą się pisać wg. tych samych wzorców, i w podobnych warunkach rozwijają i kształtują swoje umiejętności, co musi w konsekwencji prowadzić do daleko idących podobieństw w charakterze pisma. Pomimo, iż rozumowanie takie wydaje się być nie do zakwestionowania, to jednak przeprowadzone badania naukowe zdecydowanie przeczą tym teoriom.

Jak pokazuje doświadczenie wielu grafologów, odchylenia od szkolnego schematu pisma (jakiego uczymy się w pierwszych latach nauki w szkoły podstawowej) zaczynają się dopiero wtedy, kiedy właściwa czynność pisania dopiero się rozpoczyna. Potem trwają tak długo, aż dana osoba zacznie pisać w sposób, jaki jest jej najwygodniejszy i najłatwiejszy.

Jednostajnie piszą więc jedynie uczniowie pierwszych klas szkoły podstawowej, którzy w zasadzie jeszcze nie wykorzystują umiejętności pisania w praktyce pozaszkolnego życia codziennego. Jednakże nawet ich pismo zawiera już cechy indywidualne, pozwalające na bezproblemowe odróżnienie pisma jednego ucznia do pisma innego ucznia. Te "cechy indywidualne" pisma nie są jeszcze tymi samymi cechami, o których mówimy w przypadku osób dorosłych o piśmie wyrobionym, chociaż w pewnych przypadkach mogą stanowić ich namiastkę.

Wyraźne odchylenia w piśmie poszczególnych uczniów zaczynają się dopiero wówczas gdy każdy z nich zerwie ze schematem kaligrafowania literek, jakiego wymaga się od niego w pierwszych latach nauki szkolnej.

Dopiero po tym czasie, pismo danej osoby indywidualizuje się oraz zaczyna nabierać cech właściwych pismu człowieka dorosłego, dużo piszącego i zarazem obytego z narzędziami pisarskimi (np. pióro, długopis, ołówek itd.).

Gdybyśmy wzięli do ręki dwa rękopisy różnych osób, ale tej samej treści, mogłyby one wykazać szereg podobieństw. Byłyby to podobieństwa określane jako podobieństwa natury ogólnej.

Wskazywałyby one na fakt pochodzenia autorów poszczególnych próbek pisma z określonej grupy społecznej (np. zawodowej, kulturowej lub etnicznej). Często osoby takie posługują się podobnym typem pisma.

Jednakże, na takich podstawach nie można wnioskować co do ścisłego określenia kto jest autorem rękopisu. O tym świadczyć mogą jedynie indywidualne cechy pisma.

Współczesna grafologia stoi na stanowisku, że nie ma dwóch identycznych charakterów pisma. Występują jednak w charakterach pisma różnych osób mniejsze, większe a niekiedy nawet bardzo duże podobieństwa.

Okoliczność tą tłumaczy się tym, że miliony osób, piszących po wielokroć te same litery mogą od czasu do czasu wykonać je w sposób nawet łudząco podobny do sposobu pisania innego osobnika. Katalog możliwych podobieństw tego rodzaju jest praktycznie nieskończenie długi, niemniej jednak są to tylko podobieństwa. Jeżeli do analizy mamy ciąg znaków pisarskich, to różnice stają się coraz bardziej widoczne, a im więcej treści tym łatwiej je dostrzec i oznaczyć.

Oczywiście podobieństwo o którym mowa powyżej dotyczyć może jedynie tzw. drugorzędnych cech pisma, z punktu widzenia grafologicznego. Pierwszorzędne cechy pisma, na których to głownie opiera się grafolog podczas opiniowania badanej próbki pisma, są ściśle zespolone z pismem danej osoby. Nawet świadome próby zmiany czy zamaskowania tych cech pisma okazują się nieskuteczne, gdyż powracają one mimowolnie w większym lub mniejszym stopniu. One też zazwyczaj zdradzają (wskazują) grafologowi prawdziwego autora rękopisu.

Dużą zbieżność poszczególnych cech charakteru pisma można spotkać też w rodzinie. Nierzadko zdarza się, że np. syn "dziedziczy" pewne cechy pisma ojca lub matki. Rzadszym, chociaż spotykanym też przypadkiem jest "przyswajanie" sobie pewnych cech pisma współmałżonka (najczęściej żona przejmuje pewne cechy pisma męża).

SPIN Doktor

Szkolenia i Usługi

Grafologia:

Zagadnienie praworęczności i leworęczności w grafologii.

Niewątpliwie w związku z pismem istnieje zagadnienie tzw. "praworęczności" i jej odwrotności czyli "leworęczności".

Wiadomo bowiem, że większość "dróg" nerwowych krzyżuje się ze sobą, tzn. że przechodzą z prawej strony na lewą i na odwrót. Jeżeli zaś rozpatrujemy świadomie wykonywane ruchy to są one odwrócone pionowo. Dla przykładu: ośrodek ruchu lewej stopy znajduje się na szczycie prawej półkuli mózgu.

Jak wykazały badania ośrodki mowy, pisania i czytania w ogromnej większości przypadków (ok. 95 %) są umiejscowione w lewej półkuli mózgu. W nielicznych przypadkach (ok. 5 %) ośrodki te umiejscowione są w prawej półkuli mózgu, i dotyczy to praktycznie wyłącznie osób leworęcznych.

Powyższe nie oznacza jednak, iż osoby praworęczne ww. ośrodki mają wyłącznie po lewej stronie, zaś osoby leworęczne na odwrót. Poprostu pewnym okresie bardzo wczesnego dzieciństwa zaczyna zaznaczać się praworęczność lub leworęczność i jednocześnie rozpoczyna się większe zróżnicowanie i rozwój odpowiednich ośrodków po stronie lewej dla praworęcznych i prawej dla leworęcznych, które dotychczas nie wykazywały żadnej różnicy pomiędzy sobą.

Ośrodki po stronie przeciwnej zatrzymują się na niższym stopniu rozwoju i pozostają w swoistym stanie uśpienia, jednakże nie zatracając swoich właściwości.

Z tych "uśpionych" ośrodków korzysta człowiek wówczas gdy z różnych przyczyn nie może korzystać już z dotychczasowych (np. z powodu utraty kończyny). W takim przypadku osoba praworęczna , która utraciła prawą rękę zaczyna wykorzystywać lewą rękę do czynności dotychczas wykonywanych prawą ręką, jak np. pisanie. Jednakże musi wówczas uczyć się praktycznie od początku wykonywania tych czynności (stawiania poszczególnych znaków pisarskich, a następnie płynnego łączenia ich w wyrazy, prawie jak dziecko w pierwszych latach nauki pisania). W ten sposób usprawniając lewą kończynę pobudza i rozwija ośrodki pisania w prawej półkuli mózgu doprowadzając z czasem do ich pełnej funkcjonalności, a swoje pismo do pełnego wyrobienia.

Człowiek zasadniczo jest istotą praworęczną. Nic więc dziwnego ze odbija się to również na piśmie ręcznym. Istnieje tylko jedna czynność mająca związek z pisaniem wymagająca jednakowej sprawności obu rąk. Jest nią prawidłowe maszynopisanie. W trakcie tej czynności obie ręce piszącego są praktycznie na równi podporządkowane wykonywaniu właściwych czynności, a w dodatku czynności te muszą być ze sobą właściwie skoordynowane i zsynchronizowane.

W tym miejscu warto też wspomnieć o pewnym niewielkim odsetku ludzi umiejących się jednakowo sprawnie posługiwać zarówno prawą jak i lewą ręką, czyli o osobach "oburęcznych" zwanych też "ambideksterami". Wszystkie ww. ośrodki są u tych osób umiejscowione mniej więcej obustronnie i są również mniej więcej jednakowo rozwinięte.

Ambideksterami byli m. in. Leonardo da Vinci, Michał Anioł oraz królowa Wiktoria. Inną ciekawą postacią oburęczną był malarz Adolf Menzel który malował prawą ręką na olejno, zaś lewą ręką malował akwarele.

W naszym społeczeństwie względnie bardziej oburęczne są kobiety niż mężczyźni. Wynika to z tradycyjnego podziału ról w rodzinie, przez który to kobiety często wykonywać muszą wiele czynności manualnych wymagających sprawności obu rąk jak np. przyszywanie guzików, przygotowywanie posiłków itp. Ponadto odzież damska ma z reguły zapięcia lewostronne. Stąd też kobiety praworęczne mają (statystycznie rzecz ujmując) znacznie łatwiej nauczyć się pisać lewą ręką od mężczyzn.

Jednakże, zaznaczyć pragnę, że nie płeć o tym decyduje, a raczej obycie w posługiwaniu się lewą ręką. Istotny wpływ mogą tutaj mieć względy takie jak np. rodzaj wykonywanej pracy (zawód), czy też przebyte choroby wyłączające długookresowo z używania kończynę bardziej sprawna (np. złamanie prawej ręki, zmuszające osobę praworęczną do wykonywania wielu czynności "zarezerwowanych" dotychczas dla złamanej ręki, ręką lewą przez okres unieruchomienia prawej ręki).

Wiele osób potrafi również posługiwać się tzw. pismem lustrzanym wykonywanym najczęściej przy użyciu lewej ręki. Więcej informacji o tym szczególnym, a zarazem ciekawym sposobie pisania zamieszczam w osobnym dziale, poświęconym temu tematowi.

Ponadto, umiejętność wprawnego pisania zarówno prawą jak i lewą ręką wykorzystywana bywa niezwykle często do dokonywania fałszerstw czy pisania anonimów. Postępowanie takie potrafi znacznie utrudnić identyfikację autora rękopisu.

Jednakże dokładnie i sumiennie przeprowadzone badanie grafologiczne, potrafi jednoznacznie wskazać autora badanej próbki pisma ręcznego.

SZKOLENIE ANTYKORUPCYJNE

+ Procedury antykorupcyjne.

Grafologia:

Pismo lustrzane.

Osoby posługujące się tym rodzajem pisma, przy jego wykonywaniu najczęściej posługują się lewą ręką. Często są to osoby oburęczne. Jednakże umiejętność taką posiadają również osoby praworęczne, chociaż praworęczność jest cechą niezwykle rzadko spotykaną wśród osób umiejących posługiwać się pismem lustrzanym.

Przy pisaniu każda ręka ma naturalną tendencję do poruszania się w kierunku na zewnątrz (w stronę od siebie). Wydaje się więc, że dla ręki lewej pismo lustrzane jest pismem wręcz fizjologicznie normalnym.

Wniosek ten potwierdzają przeprowadzane badania z których wynika, że każdemu o wiele łatwiej nauczyć się pisać lewą ręką lustrowo niż normalnie (tj. od lewej do prawej strony).

Wiele osób potrafi też pisać jednocześnie prawą i lewą ręką ten sam tekst. Wówczas najczęściej pismo wychodzące spod lewej ręki jest pismem lustrzanym, zaś spod prawej - normalnym.

Charakter pisma lustrzanego na pierwszy rzut oka znacznie różni się od pisma normalnego tej samej osoby (i chodzi tu nie tylko o sam fakt lustrowości pisma). Jednakże po dokładniejszym przyjrzeniu się poszczególnym znakom pisarskim można dostrzec wiele cech wspólnych pozwalających stwierdzić, iż autorem obu rękopisów jest jedna i ta sama osoba. Dotyczy to zwłaszcza tzw. wyrobionego pisma).

Jako ciekawostkę dodam, że np. Leonardo da Vinci (będący ambideksterem) napisał swój "codex atlanticus" właśnie pismem lustrzanym.

ANTYKORUPCJA

Szkolenia i Usługi

Grafologia:

Neurotyzm w piśmie ręcznym.

Neurotyzm oznacza chwiejność emocjonalną i brak odporności na sytuacje frustracyjne.

Towarzyszy mu zawsze niepokój, lęk z różnych przyczyn, nadmierna zależność od opinii innych, wewnętrzny brak poczucia bezpieczeństwa, poczucie niższości i brak poczucia adekwatności, agresja w różnych formach, różnego typu zahamowania (np. sexualne).

Stanem przeciwnym do neurotyzmu jest dojrzałość emocjonalna. W ujęciu Catella dojrzały oznacza spokojny, emocjonalnie stały, łagodny, flegmatyczny, o realistycznej postawie do życia. Natomiast neurotyczność (dziecinność) to brak odporności na frustrację, zmienność postaw, wymijające zachowanie, unikanie rzeczywistości, niepokój. Często osoba taka przejawia różne reakcje neurotyczne: fobie, zaburzenia psychosomatyczne, natręctwa, jest dość drażliwa i ogólnie niezadowolona ze swojej sytuacji.

Osoby dojrzałe emocjonalnie wybierają zawody wymagające kontrolowania się i dużej wytrzymałości psychicznej (pilot, chirurg, dowódca). Częściej też są przywódcami grup. Osoby neurotyczne preferują zawody nie wiążące się z odpowiedzialnością i stresującymi sytuacjami (listonosz, urzędnik).

Dymensja neurotyczność-dojrzałość określa zdolność do kontrolowania, wyrażania i integracji reakcji emocjonalnych, w przeciwieństwie do działań niekontrolowanych i impulsywnych. Poziom osoby na tym wymiarze jest zdeterminowany zarówno przez uczenie się jak i wyznaczniki konstytucjonalne.

wg. Crepieux-Jamin'a

O spokoju wewnętrznym świadczy regularność pisma, brak szokujących ozdobników i dodatków. Skłonności neurotyczne powiązane są ze zbyt małym naciskiem, małą wielkością znaków, wąskim pismem i sinusoidalnym kierunkiem linii podstawowej oraz wachlarzowatym nachyleniem. Przesadna wielkość znaków jest symptomem braku równowagi psychicznej.

wg. Pulver'a

Niedojrzałość emocjonalna burzy równowagę pisma - występują duże dysproporcje. Dojrzałość wiąże się z umiarkowaniem, brakiem przesady w piśmie i właściwymi proporcjami między jego strefami. Trudności w osiągnięciu zadowolenia czy histerie Pulver wiąże z nitkowatą formą liter.

Niezdecydowany kierunek nachylenia i dysproporcje wielkościowe wyrażają i trudności emocjonalne.

wg. Klages'a

Nieregularności w piśmie odzwierciedlają impulsywność, niestabilność i niedojrzałość. Forma nitkowata to objaw zdolności adaptacyjnych albo braku charakteru. Dla niedojrzałości symptomatyczne są dysproporcje w zakresie wielkości liter.

wg. B. Gawdy

W sposób istotny z poziomem neurotyzmu korelują następujące cechy:

- skrętność (0,413)

- wielkość sfery śródlinijnej (0,569)

- szerokość znaków (0,441)

Grafizm osoby dojrzałej emocjonalnie jest rzadziej wachlarzowato nachylony, prawoskrętny, ma regularniejszy i mocniejszy nacisk, proporcje wielkościowe sfery nadlinijnej do śródlinijnej są średnie, pismo jest pozbawione dysproporcji, sfera śródlinijna jest regularna, rzadziej występuje pętlicowa forma liter, kierunek linii podstawowej horyzontalny lub wznoszący, brak przedłużeń elementów śródlinijnych ponad swoją strefę. Rzadziej występują formy spiralne, tendencja wielkościowa w obrębie wyrazu równa lub zmniejszająca a znaki szerokie. Dla neurotyzmu obraz jest przeciwstawny.

Biorąc pod uwagę płeć badanego wyniki są następujące:

u kobiet 17 cech różnicuje pisma natomiast u mężczyzn 5 cech różnicuje pisma. Są to m. in.:

- skrętność - 0,487

- siła nacisku - 0,440

- kierunek linii podstawowej - 0,410

- wielkość - 0,402

- szerokość znaku - 0,544.

WYKRYWANIE KŁAMSTWA

Szkolenia i Usługi

Grafologia:

Introwersja i ekstrawersja w piśmie ręcznym.

Ekstrawersja i introwersja to swego rodzaju postawy lub nastawienie osobowości, które określają generalnie formę zainteresowania.

Ekstrawersja - zainteresowanie światem zewnętrznym, introwersja - światem wewnętrznym, samym sobą. Wg Junga zazwyczaj jedna z tych postaw jest dominująca, druga nieświadoma. (czyli jeżeli ego jest nastawione ekstrawertywnie to nieświadomość będzie miała nastawienie introwertywne).

Ekstrawersja wiąże się z towarzyskością, serdecznością, poszukiwaniem doznań, nastawieniem ku ludziom, otwartością, chęcią współpracy oraz serdecznością.

Introwersja natomiast - przeciwieństwa tych cech.

Ekstrawersja / introwersja nie jest zmienną binarną. Każda osoba znajduje się w pewnym punkcie na tej dymensji.

wg. Crepieux-Jamin'a

Introwertywność łączy się z nachyleniem prostopadłym i lewoskośnym oraz tzw. pismem sztucznym (interpretowanym jako chęć zamaskowania się). Okrągłość formy oznacza otwartość na innych, nastawienie pozytywne, szczerość, entuzjazm, kątowość natomiast - cechy przeciwstawne. Szerokość pisma związana jest z otwartością (podobnie jak wielkość). Pismo małe to zamknięcie w sobie, duże - otwartość. Skrętność w lewo sugeruje koncentrację na sobie natomiast w prawo - zachowania ekstrawertywne.

wg. Pulver'a

Szerokość znaku odzwierciedla relacje społeczne, sposób komunikowania się z innymi. Znaki szerokie to otwartość, natomiast wąskie i lewoskośne oznaczają koncentrację na sobie. Nachylenie pisma interpretuje podobnie jak Crepieux-Jamin. Forma girlandowa oznacza otwartość natomiast arkada - dystans (podobnie interpretowane przez Crepieux-Jamina). Na ekstrawersję wskazuje także duża szybkość pisania.

wg. Klages'a

Mała szybkość pisania oznacza ostrożność natomiast duża - otwartość. Pismo wąskie może być symptomem opanowania, refleksji, oschłości, tendencji do izolowania się i egoizmu. Prawoskośne nachylenie pisma może być interpretowane dwojako - albo jako symptom zachowań prospołecznych, albo impulsywność i brak refleksji.

wg. Teillard'a

Większość cech wiązanych przez nią z diagnozą ekstrawersji-introwersji jest zgodna z przytoczonymi wyżej. Poza tym pismo introwertyków cechują krótkie adiustacje końcowe, duże odstępy międzywyrazowe, lewostronne położenie adresu i podpisu. O ekstrawersji natomiast duży podpis po prawej stronie i adres również umieszczony po tej samej stronie.

wg. B. Gawdy

Najsilniejszy związek z ekstrawersją/introwersją (badanymi 16-czynnikowym kwestionariuszem Catella) tworzą następujące cechy graficzne:

- wielkość znaków (0,472)

- typy wiązań (0,589)

- odstępy międzywyrazowe (0,413)

nieco niższy związek tworzą:

- szerokość znaków (0,387)

- skrętność (0,251)

- odstępy międzywierszowe (0,301)

Pismo osoby ekstrawertywnej charakteryzuje najczęściej dominacja wiązań girlandowych, znaki średniej wielkości, większe odstępy międzywyrazowe, częściej szersze znaki ora prawoskrętne adiustacje końcowe. Natomiast introwertyka echuje dominacja wiązań arkadowych, mniejsze znaki, średnie odstępy międzywyrazowe, smukłe znaki, bardziej lewoskrętne elementy.

Gdy uwzględniona zostanie płeć osoby badanej można zauważyć, że dla mężczyzn dodatkowo z wymiarem ekstrawersji/introwersji korelują następujące cechy:

- szybkość pisma (0,482)

- skrętność (0,492)

- odstępy międzywierszowe (0,542)

- forma liter (0,492)

- kierunke linii podstawowej wiersza (0,599)

Pismo mężczyzny introwertyka, poza wymienionymi wcześniej, będzie więc wolniejsze z większą ilością form spiralnych, powiększonymi odstępami międzywierszowymi oraz opadającą linią podstawową.

Badania nie potwierdziły związku między kątowością i okrągłością liter a występowaniem ekstrawersji/introwersji.

BEZPIECZEŃSTWO BIZNESU

Szkolenia i Usługi

Grafologia:

Objawy chorób uwidaczniające się w piśmie ręcznym.

Niekiedy, opierając się na badaniu pisma można wyciągnąć pewne wnioski co do stanu zdrowia autora rękopisu. Wpływ na sposób pisania wywiera wiele chorób, zarówno fizycznych jak i psychicznych. Wśród nich wymienić można takie choroby jak:

- Parkinson,

- afazja,

- pląsawica,

- psychozy starcze,

- porażenie postępujące,

- schizofrenia.

Wyraźny wpływ pozostawia też narkomania i alkoholizm.

Wpływ ten jest widoczny zarówno w chwili gdy piszący pozostaje pod wpływem środka odurzającego, jak i w momencie pozostawania w stanie normalnym (nie pod działaniem środka) osoby uzależnionej.

Oto skrócony opis podstawowych elementów pisma ręcznego mogących świadczyć o stanie zdrowia piszącego:

Nerwice

Wszelkiego rodzaju nerwice w piśmie ręcznym objawiają się w ten sposób że, w powiększeniu można dostrzec jakby "taniec" liter na kartce.

Pismo osoby znerwicowanej "poprawia się" w trakcie pisania (na początku pismo niedokładne i nerwowe "uspokaja się" po kilku zdaniach).

Choroby serca

Choroby serca najczęściej charakteryzują dodatkowe (zbędnie dodane, często zdublowane) znaki graficzne jak np. 2 kropki nad "i".

Jak się przypuszcza powodują je dodatkowe skurcze serca, które przenoszone są na rękę i powodują duplikowanie części znaków. Chory nie musi zdawać sobie sprawy z wystąpienia w danym momencie takiego skurczu (może nie odczuwać żadnych dolegliwości w trakcie pisania).

Astma

Astma objawiać się może w piśmie ręcznym tym że cały wyraz wykonany jest pismem jednolitym i równym, zaś pojedyncza litera jest inna.

Najczęściej jest to skutek napadu duszności w trakcie pisania gdy tylko część płuc pracuje. Z faktu tego piszący niekiedy może sobie nawet nie zdawać sprawy.

Schizofrenia

Schizofrenia objawia się w piśmie ręcznym dziwacznym stylem i "specyficznym" językiem z bezsensownymi słowami.

Inne charakterystyczne cechy to specyficzna ortografia i nadużywanie znaków przestankowych oraz dużych liter, litery łamane w różnych kierunkach, opuszczanie lub powtarzanie liter, słów i znaków, łączenie słów w jedno, pismo "ozdobione" rysunkami, szkicami, znakami symbolicznymi.

Porażenie postępujące

Porażenie postępujące objawia się w rękopisie pismem nierównym, silnie drżącym i o nieprawidłowym kierunku wierszy.

Występuje również rożna wielkość liter, tworzenie kątów zamiast łuków, opuszczanie i powtarzanie liter oraz nieprawidłowe poprawki i zmniejszenie czytelności na końcu zdania.

Psychozy maniakalno-depresyjne

Psychozy maniakalno - depresyjne w piśmie ręcznym charakteryzuje rozbieganie się linii pisma, anomalie w stawianiu liter oraz koślawe początkowe wyrazy.

METODY I TECHNIKI PRZESŁUCHAŃ

Szkolenia i Usługi

Grafologia:

Cechy pisma osób niesłyszących.

Pismo osób głuchych wykazuje wiele cech charakterystycznych.

Większość z nich sprowadza się do "zniekształcania" tzw. warstwy językowej w wypowiedzi na piśmie.

Do najpowszechniej spotykanych nieprawidłowości w tym zakresie, popełnianych przez osoby niesłyszące bądź niedosłyszące należą:

- stosowanie błędnej końcówki deklinacyjnej,
- nieprawidłowe użycie lub pominięcie zaimka zwrotnego "się",
- brak związku zgody pomiędzy podmiotem a orzeczeniem,
- szyk zdania odmienny od poprawnego,
- błędnie użyty przyimek,
- niepoprawna końcówka osobowa,
- zastosowanie niewłaściwej części mowy,
- błędnie utworzona liczba mnoga,
- błędnie użyta forma bezokolicznikowa,
- pomijanie czasownika - orzeczenia w zdaniu,
- stosowanie liczebników głównie w formie cyfrowej,
- trudności z precyzyjnym i poprawnym określeniem czasu,
- pomijanie przyimków w zdaniu,
- zastosowanie w zdaniu pojedynczym dwóch lub więcej czasowników w formie orzeczenia,
- błędny zaimek osobowy,
- nadużywanie słów kluczowych łączących lub inicjujących zdania,
- deformacje zapisu pojedynczych słów.

W tym miejscu zauważyć należy, że pojedynczo (a w indywidualnych przypadkach nawet często) pojawiające się poszczególne z ww. cech pisma nie muszą świadczyć o wadach słuchu.

Mogą one być skutkiem oddziaływania czynników środowiskowych lub psychofizycznych, okresowych jak np. zmęczenie czy depresja, lub trwałych jak np. słabe wykształcenie.

Zauważyć też należy, że osoba tracąca słuch w wieku starczym, a dobrze wykształcona i obyta z językiem pisanym, nie musi popełniać wyżej opisanych błędów pomimo utraty słuchu.

SPIN

Szkolenia i Usługi

Grafologia:

Literatura grafologiczna.

W tym miejscu zgromadziłem wykaz polskojęzycznej literatury oraz wszelkiego rodzaju ogólnodostępnych materiałów i opracowań z zakresu grafologii (zarówno tzw. psychografologii, jak również grafometrii i identyfikacji pisma, zwanej też niekiedy grafologią sądową) które ukazały się w Polsce.

Również na niektórych z poniższych pozycji opierałem się tworząc niniejszy serwis internetowy.

Kolejność poszczególnych pozycji jest całkowicie przypadkowa, za wyjątkiem pozycji pierwszej, którą umieściłem na tym miejscu z pełną premedytacją, ze względu na jej wartość merytoryczną i zarazem historyczną.

Książka ta jest po dziś dzień elementarzem każdego profesjonalnego grafologa. Stanowi "milowy krok" w rozwoju tej dziedziny wiedzy zarówno w Polsce jak i na świecie. I krok ten postawiony został przez naszego rodaka, przedwojennego badacza pisma prof. Henryka Kwiecińskiego. Zawarte w książce spostrzeżenia zachowują swoją aktualność pomimo upływu czasu (została napisana na przełomie lat 20. i 30. ubiegłego wieku).

Niestety, książka ta dostępna jest już raczej tylko w Bibliotece Narodowej w Warszawie, oraz kilkunastu innych bibliotekach w Polsce.

Chociaż przy odrobinie szczęścia ... :-)

Wykaz ten nie jest zapewne kompletny. Jednakże mam nadzieję, że będzie on stanowił dobrą podstawę do poszukiwania źródeł wiedzy dla wszystkich zainteresowanych grafologią.

Oczywiście jeżeli znacie inne, godne uwagi i polecenia pozycje wydawnicze z tej dziedziny - piszcie, chętnie rozszerzę poniższy wykaz.

I na koniec jeszcze jedna uwaga, będąca odpowiedzią na liczne pytania związane z poniższą bibliografią:

Część poniższych pozycji była niejednokrotnie wznawiana, czasami publikowane były również te same pozycje pod różnymi tytułami. Stąd daty i miejsca wydań, oraz tytuły publikacji w pojedynczych przypadkach mogą wydawać się nieścisłe.

Życzę przyjemnej lektury :-)

Bibliografia:

H. Kwieciński
GRAFOLOGIA SĄDOWA
Warszawa 1933

C. Lombroso
PODRĘCZNIK GRAFOLOGII
Warszawa 1921

S. Lubicz-Siennicki
GRAFOLOGIA DLA POCZĄTKUJĄCYCH
Warszawa 2000

A.Luke, A.Lang
SZTUKA GRAFOLOGII
CZYLI TWÓJ PODPIS MÓWI ZA CIEBIE
Wrocław 1993

R. Schermann
PISMO NIE KŁAMIE
Kraków 1939

J. Bartosiewicz, Z. Maćkowiak
WIĘZIENNA SZKOŁA STRUKTURALNEJ DEPERSONALIZACJI PISMA NA PRZYKŁADACH Z PRAKTYKI BADAWCZEJ
Warszawa 1997

C. Peters
PISANE Z CHARAKTEREM - TAJEMNICE GRAFOLOGII
Warszawa 2004

Z. Czeczot
BADANIA IDENTYFIKACYJNE PISMA RĘCZNEGO
Warszawa 1971

Z. Czeczot
ZAMASKOWANE PISMO RĘCZNE
Warszawa 1956

A. Feluś
POZIOM INTEGRACJI PISMA ORAZ JEGO ZNACZENIE DLA KRYMINALISTYKI I PSYCHOLOGII
Warszawa 1991

A. Koziczak
JAKOŚĆ MATERIAŁU PORÓWNAWCZEGO - POJĘCIE WIELOWYMIAROWE
Wrocław 1994

J. Mathyer
KILKA UWAG NA TEMAT BADAŃ LISTÓW ANONIMOWYCH PISANYCH RĘCZNIE
Wrocław 1985

M. Rieb
ZMIENNOŚĆ CECH SZACUNKOWYCH PISMA ODRĘCZNEGO PRZY RÓŻNYCH WARUNKACH JEGO POWSTANIA
Wrocław 1985

T. Widła
CECHY PŁCI W PIŚMIE RĘCZNYM
Katowice 1986

W. Wójcik
BADANIA PORÓWNAWCZE PISMA RĘCZNEGO
Warszawa 1958

A. Koziczak
METODY POMIAROWE W BADANIACH PISMOZNAWCZYCH
Kraków 1997

M. Owoc
KOMPUTEROWE WSPOMAGANIE EKSPERTYZY PISMOZNAWCZEJ (CD-ROM)
Kraków 1997

I. Polańska
GRAFOLOGIA DLA KAŻDEGO
Grodzisk Maz. 1990

A. Obrębska, I.J. Polańscy
PISMO A TY
Warszawa 1989

D. Tarczyński
PSYCHOGRAFOLOGIA
Białystok 1998

W. Chłopicki, J.Olbrycht
WYPOWIEDZI NA PIŚMIE JAKO OBJAWY ZABURZEŃ PSYCHICZNYCH
Warszawa 1955

A. Feluś
ODCHYLENIA MATERIALNE W PIŚMIE OSOBNICZYM
Katowice 1979

A. Feluś
PODPISY. STADIUM PSYCHOZNASTWA.
Katowice 1987

M. Gardner
PSEUDONAUKA I PSEUDOUCZENI
Warszawa 1966

R. Schermann
PISMO A CZŁOWIEK
Wrocław 1993

Z. Kegel
DOWÓD Z EKSPERTYZY PISMOZNAWCZEJ W POLSKIM PROCESIE KARNYM
Wrocław 1973

A. Leinwald
TAJEMNICE TWOJEGO PISMA
b.d. 1932

J.P. Zajączkowski jr.
GRAFOLOGIA, CHARAKTER PISMA MÓWI WSZYSTKO O CZŁOWIEKU
Warszawa 1990

Z. Ziółkowski
ZNACZENIE ZABURZEŃ PISMA W PRZEBIEGU KLINICZNYM PLĄSAWICY MNIEJSZEJ
Bydgoszcz 1970

I. Kukiełka
MEANDRY GRAFOLOGII
Katowice 2001

B. Hill
TAJNIKI PISMA
Warszawa 1992

Z. Czeczot
BADANIA IDENTYFIKACYJNE PISMA RĘCZNEGO
Warszawa 1971

M. Owoc
KRYMINALISTYCZNA ANALIZA SFAŁSZOWANYCH DOKUMENTÓW ATRAMENTOWYCH
Poznań 1968

I. Kukiełka
GRAFOLOGIA
Łódź 2001

W. Wójcik
OGÓLNE ZASADY POBIERANIA MATERIAŁU PORÓWNAWCZEGO DO EKSPERTYZY PISMA RĘCZNEGO
Warszawa 1957

W. Wójcik
BADANIA PORÓWNAWCZE PISMA RĘCZNEGO
Warszawa 1958

W. Wójcik
Z ZAGADNIEŃ IDENTYFIKACJI PISMA LEWORĘCZNEGO
Warszawa 1959

W. Wójcik
BADANIA PORÓWNAWCZE PISMA RĘCZNEGO WZOROWANEGO NA DRUKU
Warszawa 1963

A. Braciszewicz, G. Leżański
WYKORZYSTANIE TECHNIK KOMPUTEROWYCH W WIZUALIZACJI WYNIKÓW ANALIZ W KRYMINALISTYCZNYCH BADANIACH DOKUMENTÓW
Warszawa 1995

A. Feluś
ODCHYLENIA MATERIALNE W PIŚMIE OSOBNICZYM
Katowice 1979

A. Feluś
POZIOM INTEGRACJI PISMA ORAZ JEGO ZNACZENIE DLA KRYMINALISTYKI I PSYCHOLOGII
Warszawa 1991

C. Forno
NOWA METODA UJAWNIANIA ŚLADÓW PISMA WGŁĘBIONEGO NA DOKUMENTACH
Warszawa 1995

M. Gawlik, M. Kożuszek
NIEKTÓRE MOŻLIWOŚCI WYKORZYSTANIA ZESTAWU SKANER-KOMPUTER-DRUKARKA W KRYMINALISTYCZNYCH BADANIACH DOKUMENTÓW
Warszawa 1995

T. Hanausek
KRYMINALISTYKA. PORADNIK DETEKTYWA
Katowice 1993

O. Hilton
WPŁYW WIEKU I CHOROBY NA PISMO RĘCZNE.
Warszawa 1977

A. Klęsk
PSYCHOFIZJOLOGIA I PATOLOGIA PISMA
Lwów-Warszawa 1924

M. Kocorek
WYKORZYSTANIE SPRZĘTU KOMPUTEROWEGO W BADANIACH TRASEOLOGICZNYCH
Warszawa 1997

A. Koziczak
BANKOWY WZORZEC PODPISU JAKO PODSTAWA IDENTYFIKACJI KLIENTA
Szczecin 1996

A. Koziczak
POZIOM SUBTELNOŚCI STRUKTUR GRAFICZNYCH A DOKŁADNOŚĆ METOD POMIAROWYCH
Wrocław 1992

A. Koziczak
ŚRODEK CIĘŻKOŚCI JAKO ELEMENT OPISU POLA PISMA
Wrocław 1992

T. Kozieł
METODY FOTOGRAFICZNE W BADANIACH DOKUMENTÓW
Wrocław 1986

T. Kozieł
URZĄDZENIE DO PRZETWARZANIA OBRAZU ACHROMATYCZNEGO W BARWNY W BADANIACH IDENTYFIKACYJNYCH PISMA RĘCZNEGO
Wrocław 1987

B. Kubiś
Z BADAŃ NAD MASKOWANIEM CECH PISMA RĘCZNEGO
Warszawa 1991

M. Legień
ZMIANY STARCZE W PIŚMIE RĘCZNYM
Warszawa 1981

M. Legień, J. Pobocha
ZMIANY POALKOHOLOWE W PIŚMIE RĘCZNYM
Warszawa 1981

G. Maurer
USTALENIE STOPNIA TRZEŹWOŚCI NA PODSTAWIE EKSPERTYZY PISMA
Warszawa 1958

M. Owoc
CECHY JAKOŚCIOWE I CECHY ILOŚCIOWE W BADANIACH IDENTYFIKACYJNYCH PISMA RĘCZNEGO
Wrocław 1987

M. Owoc
CECHY NIEZALEŻNE I CECHY ZALEŻNE W BADANIACH IDENTYFIKACYJNYCH PISMA RĘCZNEGO
Wrocław 1986

M. Owoc
DOBÓR UKŁADU WSPÓŁRZĘDNYCH W ANALIZIE GEOMETRII PISMA,
Wrocław 1992

M. Owoc
FOTOGRAFIA BARWNA W PRAKTYCE KRYMINALISTYCZNEJ
Poznań 1975

M. Owoc
KRYMINALISTYCZNE ZNACZENIE FOTOGRAFII BARWNEJ W UJĘCIU TEORII INFORMACJI
Poznań 1973

M. Owoc
MODELE MATEMATYCZNE W EKSPERTYZIE PODPISÓW
Wrocław 1993

M. Owoc
SUPERPROJEKCJA WIELOKROTNA JAKO METODA OPTYCZNEGO UŚREDNIANIA OBRAZU W BADANIACH PODPISÓW
Kraków 1991

M. Owoc
ZBIEŻNOŚĆ, SPRZECZNOŚĆ I PRZECIWIEŃSTWO CECH W BADANIACH KRÓTKICH TEKSTÓW
Wrocław 1992

A. Koziczak
TEORETYCZNA OCENA PRZYDATNOŚCI FIGUR GEOMETRYCZNYCH W BADANIACH IDENTYFIKACYJNYCH PODPISÓW
Wrocław 1987

T. Widła
IDENTYFIKACJA RĘKOPISÓW METODĄ STATYSTYCZNĄ
Warszawa 1981

K. Żuchewicz
BADANIA DOKUMENTÓW SAMOCHODOWYCH METODAMI WIZUALIZACJI KOMPUTEROWEJ
Wrocław 1993

A. Feluś
ODCHYLENIA MATERIALNE W PIŚMIE OSOBNICZYM
Katowice 1979

A. Koziczak
METODY POMIAROWE W BADANIACH PISMOZNAWCZYCH
Kraków 1997

M. Legień
POZAKRYMINALISTYCZNE KIERUNKI BADAŃ GRAFOLOGICZNYCH
Problemy Kryminalistyki 1982

M. Legień
STAN I KIERUNKI ROZWOJU GRAFOLOGII NA ŚWIECIE
1988

A. Feluś
PODPISY STUDIUM PISMOZNAWSTWA KRYMINALISTYCZNEGO
Katowice 1987

A. Szrejder
RÓWNOŚĆ, PODOBIEŃSTWO, PORZĄDEK
Warszawa 1975

M. Owoc
CECHY NIEZALEŻNE I CECHY ZALEŻNE W BADANIACH IDENTYFIKACYJNYCH PISMA RĘCZNEGO
Wrocław 1986

Z. Ziółkowski
ZNACZENIE ZABURZEŃ PISMA W PRZEBIEGU KLINICZNYM PLĄSAWICY MNIEJSZEJ
Bydgoszcz 1970

Z. Czeczot
BADANIA IDENTYFIKACYJNE PISMA RĘCZNEGO
Warszawa 1971

T. Karwowski
BADANIA PRZEROBIONYCH DOKUMENTÓW
Warszawa 1977

S. Skubisz
DOWÓD Z EKSPERTYZY PISM PATOLOGICZNYCH
Zakamycze 2004

J. Piórkowska-Flieger
FAŁSZ DOKUMENTU W POLSKIM PRAWIE KARNYM
Zakamycze 2004

W. Wójcik
LISTY POŻEGNALNE SAMOBÓJCÓW
Warszawa 1963

B. Gawda
PISMO A OSOBOWOŚĆ CZŁOWIEKA
Lublin 2000

L. Bidermanowa
GRAFOLOGIA
b.d.

B. Gawda
PSYCHOLOGICZNA ANALIZA PISMA
Lublin 1998

W. Wójcik
PODSTAWOWE PROBLEMY BADANIA PISMA
Warszawa 1971

T. Wasilewicz
GRAFOLOGIA W SĄDZIE
b.d.

J. Georges
PISMO - PAMIĘĆ LUDZKOŚCI
Wrocław 1994

c d n ...

KOMPLEKSOWE SZKOLENIE SOCJOTECHNICZNE

Jedyne takie w Polsce!

Grafologia:

OSOBOPOZNAWCZE BADANIA GRAFOLOGICZNE CECH PISMA RĘCZNEGO (tzw. BADANIA PSYCHOGRAFOLOGICZNE).

Osobopoznawcze badanie pisma ręcznego określane niekiedy mianem psychografologii lub profilowaniem osoby na podstawie cech pisma ręcznego jest działem grafologii a zarazem nauką zajmującą się badaniem związków pomiędzy indywidualnymi cechami osobniczymi człowieka (np. jego osobowość), a jego pismem ręcznym.

Specjaliści z tej dziedziny zajmują się wykonywaniem portretów psychologicznych w oparciu o analizę pisma ręcznego, czyli - inaczej mówiąc, opisywaniem cech osobowości (osobopoznawczych) człowieka na podstawie badania próbki jego pisma ręcznego.

Próbką taką może być np. list, notatka służbowa, zaadresowana koperta, a nawet sam podpis.

PORTRETY PSYCHOLOGICZNE czyli

OSOBOPOZNAWCZE BADANIA PRÓBKI PISMA RĘCZNEGO

Badanie osobopoznawcze (analiza psychografologiczna) pisma ręcznego może dać informacje o takich cechach autora rękopisu jak m. in.:

 stan psychiczny i emocjonalny,
 predyspozycje zawodowe,
 cechy osobowości (charakteru – temperament, skłonność do agresji…),
 ułomności (np. alkoholizm, uzależnienie od narkotyków),
 niektóre choroby (w tym: psychiczne, neurologiczne, układu oddechowego, krążenia…)
 orientacja seksualna,
 kreatywność,
 dopasowanie partnerskie w związkach,
 poziom inteligencji,
 ogólny stan zdrowia,
 spełnienie (zadowolenie) seksualne,
 zdolności i upodobania,
 płeć,
 poziom i rodzaj wykształcenia,
 pochodzenie,
 nawyki zawodowe i/lub środowiskowe,
 podatność na wpływy,
 zdolności przywódcze,
 umiejętność funkcjonowania w zespole,
 itd.

Oczywiście zarówno zakres informacji, jak i ich poprawność zależy w dużej mierze od ilości i jakości dostarczonego materiału badawczego (najprościej mówiąc, im go więcej tym lepiej), oraz zakresu badania nakreślonego przez zlecającego.

WZORZEC MATERIAŁU DO BADAŃ

Do przeprowadzenia pełnego badania osobopoznawczego (psychografologicznego) najlepiej jest przekazać tekst pisany w warunkach bezwpływowych, na gładkiej kartce papieru (bez nadrukowanej kratki czy linii), zawierający tekst pisany (np. treść listu lub notatki) oraz podpis autora rękopisu.

Dobrze byłoby gdyby był to tekst pisany spontanicznie, "z głowy", a nie np. przepisywany fragment cudzego tekstu (np. książki). Może to być np. opis drogi z domu do pracy albo innego zdarzenia. Treść nie ma tu istotnego znaczenia.

Jeżeli chcemy stwierdzić pojawianie się i/lub ustępowanie pewnych symptomów w czasie, niezbędne jest dostarczenie rękopisów pochodzących z różnych okresów np. sporządzonych w odstępie kilku miesięcy lub nawet lat.

Oczywiście, powyższy opis stanowi w pewnym sensie idealny wzorzec oczekiwanego materiału. W praktyce analizie grafologicznej poddaje się taki materiał jakim dysponujemy w danym momencie. Tak więc nie należy się nadto przejmować jeżeli przekazywana do analizy próbka pisma nie spełnia wszystkich opisanych powyżej kryteriów. Należy jedynie uwzględnić, że jeżeli dysponujemy uboższym materiałem (np. samym podpisem) lub materiałem sporządzonym w warunkach lub formie znacznie odbiegającej od podanego wzorca (np. kartka w kratkę lub przepisany fragment cudzego tekstu), to poddanie badaniu grafologicznemu takiego materiału jest w dalszym ciągu możliwe, ale w oczywisty sposób jego wynik będzie skromniejszy.

ANALIZA PISMA RĘCZNEGO DLA CELÓW DORADZTWA ZAWODOWEGO, PERSONALNEGO ORAZ REKRUTACJI I SELEKCJI KADR

Na rynku pojawia się obecnie wiele różnych metod wspomagających rekrutację i selekcję kandydatów do pracy.

Jak wiadomo, do wykonywania każdej pracy poza doświadczeniem i przygotowaniem merytorycznym niezbędne jest również posiadanie stosownych predyspozycji psychicznych.

Jedną z coraz bardziej popularnych metod oceny predyspozycji kandydata do pracy w określonym zawodzie czy na danym stanowisku jest opisywanie cech jego osobowości na podstawie grafologicznego, a właściwie psychografologicznego badania próbki pisma ręcznego (np. odręcznie napisanego listu motywacyjnego).

Wynik takiego badania może dostarczyć nam wiedzy o kandydacie m. in. w zakresie jego:

 predyspozycji zawodowych,
 kreatywności,
 zdolność koncentracji,
 nawyków zawodowych i/lub środowiskowych,
 asertywności i podatności na wpływy,
 odporności na stres,
 zdolności przywódczych,
 umiejętności funkcjonowania w zespole,
 stanu psychicznego i emocjonalnego.

Analiza pisma ręcznego dla celów doradztwa zawodowego i personalnego oraz rekrutacji i selekcji kadr jest specyficzną formą portretu osobopoznawczego (psychologicznego) danej osoby, ograniczoną do cech osobowości istotnych z punktu widzenia szeroko pojętego "życia zawodowego", a wiec cech istotnych dla wykonywania określonej pracy jak np. zdolność koncentracji czy predyspozycje do pracy zespołowej.

W oparciu o takie badanie pisma ręcznego można również wnioskować co do posiadania określonych predyspozycji zawodowych, co z kolei może być niezwykle pomocne dla osób rozważających wybór kierunku kontynuowania nauki (wybór przyszłego zawodu), jak również osób zmuszonych do przekwalifikowania się w związku z sytuacją na rynku pracy.

GRIFONAŻE

czyli różnorakie „grafiki” żartobliwie nazywane twórczością konferencyjną :-)

Współczesne badania z zakresu grafologii osobopoznawczej (psychografologii) pozwalają analizować nie tylko pismo, ale również wszelkiego rodzaju grafiki (rysunki, bazgrołki itp.) robione bezmyślnie, najczęściej "z nudów" albo dla rozładowania napięcia (stresu) w trakcie różnego rodzaju konferencji, zebrań, wykładów itp.

Takie "bazgrołki" potrafią przekazać całkiem dużą wiedzę o osobowości i stanie emocjonalnym ich autora. Mogą również informować np. o stosunku ich autora do omawianego tematu.

W grafologii nazywamy takie rysuneczki grifonażami. Niemniej w życiu codziennym określane są bardziej sympatyczną nazwą "twórczości konferencyjnej" :-).

WIĘCEJ…

Oczywiście, wymienione na tej stronie cechy człowieka, nie są jedynymi pozostawiającymi swój ślad w piśmie ręcznym.

Praktycznie każdy rękopis poddany właściwej analizie grafologicznej może okazać się źródłem bogatej wiedzy o człowieku spod którego ręki wyszedł.

METODY I TECHNIKI PRZESŁUCHAŃ

Szkolenia i Usługi

Grafologia:

IDENTYFIKACYJNE BADANIA PORÓWNAWCZE CECH PISMA RĘCZNEGO.

Są to badania grafologiczne w głównej mierze oparte na metodach grafometrycznych badania i analizy dwóch lub więcej próbek pisma ręcznego (np. notatek, podpisów) celem potwierdzenia lub wykluczenia, że pochodzą one od jednej i tej samej osoby.

W analizie wykorzystuje się 22 parametry graficzne, zgrupowane w cztery główne skale (cechy formy pisma, cechy pionowe, właściwości poziome, cechy głębi). Nie wszystkie te cechy pisma są mierzalne jednakże wszystkie są ocenne wg. scisłych kryteriów analitycznych.

Dzięki zastosowaniu precyzyjnego pomiaru tego typu badanie zyskuje wiarygodność naukową.

SOCJOTECHNIKA

Szkolenia i Usługi

Grafolog, Psychografolog, Ekspertyzy grafologiczne, Grafologia, Psychografologia, Serwis Grafologiczny, Badanie pisma ręcznego, Weryfikacja podpisów.

grafolog ; psychografolog ; weryfikacja podpisów ; autentyczność podpisu ; sprawdzenie podpisu ; pismo ręczne ; rękopis ; podpis ; grafologia ; usługi grafologiczne ; sprawdzenie autentyczności podpisu ; analiza pisma ; badanie pisma ; ekspertyza pisma ; ekspertyza grafologiczna ; ekspertyza podpisu ; psychografologia ; opinia grafologiczna ; badanie grafologiczne ; biegły grafolog ; cechy pisma

Grafolog, Psychografolog, Ekspertyzy grafologiczne, Grafologia, Psychografologia, Serwis Grafologiczny, Badanie pisma ręcznego, Weryfikacja podpisów.

Serwisy współpracujące:

► SPECJALISTA.edu.pl

► SPECJALISTA.eu

► LICENCJONOWANY-DETEKTYW.pl

► MARKA.specjalista.eu

► SPIN.specjalista.eu

► KINEZYKA.specjalista.eu (mowa ciała)

► PRZESLUCHANIA.specjalista.eu

► PrzesluchaniaKPA.specjalista.eu

► ANTYKORUPCJA.specjalista.eu

► SOCJOTECHNIKA.specjalista.eu

► KLAMSTWO.specjalista.eu

► GRAFOLOG.specjalista.eu

Zapraszamy!